Polska muzyka rozrywkowa
Z Wikipedii
Dziedzina kultury muzycznej obejmująca gatunki muzyki popularnej, tanecznej, utylitarnej. Do dziedziny tej zalicza się często także piosenkę aktorską, piosenkę kabaretową, poezję śpiewaną oraz jazz.
Polska muzyka rozrywkowa rozwijała się w okresie międzywojennym w twórczości zespołów muzyki tanecznej oraz jako kontynuacja pieśni ludowych i popularnych propagowanych na płytach, w polskich filmach i w audycjach radiowych.
Po II wojnie światowej rozwój środków komunikacji sprawił, że rodzima piosenka cieszyła się rosnącym powodzeniem. W drugiej połowie lat sześćdziesiątych w polskiej muzyce rozrywkowej pojawił się big bit - przejęty z krajów anglosaskich nurt muzyki młodzieżowej, będącej często wyrazem buntu i nonkonformizmu. Do tego nurtu należały zespoły: Blackout, Niebiesko-Czarni, Skaldowie oraz wokaliści Czesław Niemen, Piotr Szczepanik, Tadeusz Woźniak. Równolegle krystalizował się nurt piosenki poetyckiej, którego najwybitniejszymi przedstawicielami byli Ewa Demarczyk i Marek Grechuta (zaliczany także do progresywnego rocka). Na początku lat siedemdziesiątych z muzyki big beatowej wyłonił się nurt polskiego rocka progresywnego, którego sztandarowy zespół SBB nagrywał płyty również poza granicami kraju. Do nurtu tego należały również zespół Budka Suflera, Klan oraz Czesław Niemen, który w latach siedemdziesiątych eksperymentował z rozbudowanymi formami cyklicznymi i brzmieniami instrumentów elektronicznych. W upowszechnianiu polskiej muzyki rozrywkowej ważną rolę pełniły festiwale piosenki. Obok dwóch odbywających się co roku festiwali: Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Sopocie organizowano też liczne konkursy i festiwale poświęcone piosenkom o określonej tematyce, m.in. piosence żołnierskiej w Festiwal Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu i piosence rosyjskiej i radzieckiej w Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.
