Powstanie Pugaczowa
Z Wikipedii
Powstanie Pugaczowa – kozak Jemielian Iwanowicz Pugaczow w 1773 r., podając się za cara Piotra III uratowanego przed zabójcami, wszczął antyfeudalne powstanie, do którego dołączyli się kozacy z Donu – religijni dysydenci, zdesperowani nadmiernym obciążeniem podatkami. Była to ludność pragnąca zrzucić z siebie jarzmo poddaństwa.
Powstanie w niedługim czasie przybrało charakter wojny przeciwko porządkowi społecznemu: spalono wiele szlacheckich dworów i zamordowano ich mieszkańców.
Wraz z zakończeniem wojny z Turcją Katarzyna mogła skierować swoje siły przeciwko powstańcom. Wpływy Pugaczowa sukcesywnie się zmniejszały, aż w końcu został zdradzony i w sierpniu 1774 r. oddany w ręce marszałka Suworowa. Pugaczow został wywieziony do Moskwy w klatce z żelaza i tam skazany na śmierć.
Powstanie Kozaków sprawiło, że caryca stała się bardziej nieustępliwa i pełna obaw wobec tej niebezpiecznej siły społecznej.
[edytuj] Bibliografia
- Historia Polski i Świata. T. 13.: Historia Powszechna. Wiek XVIII - wiek oświecenia. Mediasat Group S.A. dla Gazety Wyborczej, 2007, s. 119. ISBN 978-84-9819-820-1.