Powstanie Taysonów
Z Wikipedii
Powstanie Taysonów, masowy bunt antymandaryński w Wietnamie w latach 1771-1799[1] skierowany przeciw władajacym klanom Nguyenów na południu i Trinhów na północy oraz cudzoziemcom, zwłaszcza chińskim kupcom.
Bunt wziął swą nazwę od wioski i pasma górskiego Tay Son w pobliżu miejscowości Qui Nhon. W ciągu trzech lat Taysonowie opanowali całe południe kraju, a do roku 1776 ich armia dotarła do granicy Chin. Rzeź przeżył jedynie książę Nguyen Anh, który trzykrotnie odbierał Taysonom i tracił Saigon. W roku 1784 Anh spotkał księdza Pigneau de Behaine, za którego pośrednictwem uzyskał obietnicę pomocy ze strony Francji.
Powstanie Taysonów upadło jednak nie tylko dzięki pomocy francuskiej i dowódczym talentom Anha, ale również z powodu zniechęcenia społeczeństwa, które nie widziało poprawy swego losu. W roku 1799 zostali pobici przez wojska Anha pod Qui Nhon, czyli tam, gdzie rewolta się rozpoczęła. Nguyen Anh zjednoczył cały kraj i jako Gia Long koronował się na cesarza Wietnamu.
Przypisy
- ↑ Niektóre podręczniki i encyklopedie podają lata 1771-1801
