Prawo telekomunikacyjne
Z Wikipedii
Prawo telekomunikacyjne jest w polskim prawie zawarte w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800). Wprowadza ona szereg specyficznych określeń:
- abonent
- aparat publiczny
- dostarczanie sieci telekomunikacyjnej
- dostęp do lokalnej pętli abonenckiej
- dostęp telekomunikacyjny
- infrastruktura telekomunikacyjna
- interfejs
- interfejs radiowy
- interoperacyjność usług
- kolokacja
- kompatybilność elektromagnetyczna
- lokalna pętla abonencka
- połączenie sieci telekomunikacyjnych
- połączenie telefoniczne
- przedsiębiorca telekomunikacyjny
- publiczna sieć telekomunikacyjna
- publicznie dostępna usługa telekomunikacyjna
- ruchoma publiczna sieć telefoniczna
- sieć telekomunikacyjna
- służba radiokomunikacyjna
- stacjonarna publiczna sieć telefoniczna
- świadczenie usług telekomunikacyjnych
- telekomunikacja
- udogodnienia towarzyszące
- urządzenie telekomunikacyjne
- usługa telekomunikacyjna
- użytkownik
- zakończenie sieci
Ustawa wdraża podstawowe dyrektywy Wspólnot Europejskich z dziedziny telekomunikacji (ich wykaz zmieszczono w tekście Ustawy).
Ustawa tworzy również wyspecjalizowany urząd administracji rządowej zajmujący się sprawami telekomunikacji - Urząd Komunikacji Elektronicznej.
Prawo telekomunikacyjne wchodzi w skład prawa nowych technologii.
Historyczna lista aktów prawnych tworzących prawo telekomunikacyjne w Polsce (dekrety, ustawy i ważniejsze zmiany):
- ustawa o poczcie, telegrafie i telefonie z 1924 r.
- dekret o łączności z 1955 r.
- ustawa o łączności z 1961 r.
- nowelizacja z 1984 r.
- ustawa o łączności z 1990 r.
- nowelizacja z 1995 r.
- nowelizacja z 1998 r.
- Prawo telekomunikacyjne, ustawa z 2000 r.
- Prawo telekomunikacyjne, ustawa z 2004 r. (wielokrotnie nowelizowana)
