Programowanie sterowane zdarzeniami
Z Wikipedii
 |
Zasugerowano, aby artykuł Programowanie zdarzeniowe zintegrować z tym artykułem lub sekcją. |
Definicja intuicyjna:
Programowanie sterowane zdarzeniami jest metodą tworzenia programów w środowiskach wieloprocesowych i pseudowieloprocesowych, które ma zapewnić możliwość jednoczesnej pracy wielu programów w jednej instancji systemu operacyjnego. Polega na przechodzeniu do wykonywania poszczególnych bloków asynchronicznie (niezależnie od czasu, jaki upłynął od zakończenia pracy poprzedniego modułu)
Programowanie sterowane zdarzeniami to metodologia tworzenia programów komputerowych, która określa sposób ich pisania z punktu widzenia procesu przekazywania sterowania między poszczególnymi modułami tej samej aplikacji. Programowanie sterowane zdarzeniami jest mocno powiązane ze środowiskami wieloprocesowymi (nie mylić z komputerami wieloprocesorowymi), z graficznymi środowiskami systemów operacyjnych oraz z programowaniem obiektowym.
Spis treści |
[edytuj] Porównanie metod sterowania programem
W starych systemach operacyjnych, takich jak na przykład DOS, w jednej chwili w komputerze mogła pracować tylko jedna aplikacja. Sterowanie jej działaniem odbywało się bądź poprzez jawne zadeklarowanie kolejności wykonania kodu (w programie jednoprzebiegowym), bądź poprzez pętlę obsługi wyboru opcji (w programie interaktywnym). Przykładowo fragment decyzyjny zapisany w pseudokodzie, który realizuje działanie interaktywne poprzez przemieszczanie się po prostym menu i wybór jego opcji z użyciem klawisza Enter, zaprezentowano poniżej:
PoczątekProgramu
WyświetlMenu(
"1.Faktura",
"2.Dodaj klienta",
"3.Indeksacja bazy",
"4.Koniec pracy")
AktywnaOpcja=1
PowtarzajPętlę:
PodświetlMenu(AktywnaOpcja)
PobierzDaneZKlawiatury(Znak)
Jeżeli (Znak=Enter)
wtedy WybierzAkcję(AktywnaOpcja):
1: WystawFakturę
2: DodajNowegoKlienta
3: IndeksujBazęDanych
4: PrzerwijPętlę
KoniecWyboruAkcji
Jeżeli (Znak=(Strzałka, Home, End, PgUp, PgDn))
wtedy ZmieńAktywnąOpcję(AktywnaOpcja, Znak)
KoniecPętli
KoniecProgramu
Pętla z listingu była powtarzana tak długo, aż użytkownik wybrał opcję zakończenia programu. Wyjście z pętli było równoznaczne z końcem pracy.
W miarę rozwoju środowisk wieloprocesowych ten stary sposób obsługi interaktywności przestał się sprawdzać. W jednej chwili w systemie operacyjnym mogło pracować wiele różnych programów. Projektanci systemów nie mogli pozwolić poszczególnym programom na całkowite przejęcie kontroli nad systemem w taki sposób, by inne programy nic nie mogły robić. W związku z tym zaczęły pojawiać się pomysły na zdarzeniowe sterowanie programami. Idea tego rozwiązania była zupełnie inna od dotychczas stosowanej. Pętla odbierająca zdarzenia od urządzeń zewnętrznych, które pozwalały użytkownikowi komunikować się z programem, została utworzona tylko w jednym egzemplarzu dla całego systemu operacyjnego. Obsługą tej pętli (w tym przekazywaniem sterowania do poszczególnych programów) zajmował się sam system. Wszystkie procedury reakcji na zdarzenia nie są więc wywoływane jawnie w każdym programie. Zamiast tego we wszystkich programach tworzone są delegacje do obsługi odpowiednich zdarzeń. Dla przykładu starą wersję programu (z wcześniejszego listingu) można teraz zapisać w pseudokodzie w sposób pokazany poniżej:
PoczątekProgramu ZaładujProceduryObsługiZdarzeńDoPamięci( WystawFakturę, DodajNowegoKlienta, IndeksujBazęDanych) DodajDoSystemuMenu( "1.Faktura", "2.Dodaj klienta", "3.Indeksacja bazy", "4.Koniec pracy") ZdefiniujPrzypisanieZdarzeńDoProcedur( NaZdarzenie WybranoOpcjęFaktura reaguj: WystawFakturę NaZdarzenie WybranoOpcjęDodajKlienta reaguj: DodajNowegoKlienta NaZdarzenie WybranoOpcjęReindeksacja reaguj: IndeksujBazęDanych NaZdarzenie WybranoOpcjęKoniecPracy reaguj: (UsuńZPamięciProceduryObsługiZdarzeń, UsuńDefinicjePrzypisaniaObsługiZdarzeńTegoProgramu, PrzekażSterowanieSystemowiOperacyjnemu) ) PrzekażSterowanieSystemowiOperacyjnemu KoniecProgramu
Analiza tego drugiego listingu ujawnia kilka znaczących różnic między „starą” pętlą obsługi zdarzeń a programowaniem sterowanym zdarzeniowo, oto one:
- Nie występuje (w sposób jawny) pętla obsługi zdarzeń.
- Rozdział zdarzeń scedowano na system operacyjny.
- Konwersja zdarzeń z poziomu sprzętu (pochodzących od urządzeń zewnętrznych takich jak klawiatura, mysz czy ekran dotykowy) na zdarzenia typu znaczeniowego (na przykład „wybrano opcję menu”, „naciśnięto przycisk ekranowy” itd.).
- Obsługa menu (zmiana wyglądu i przejście między jego opcjami) jest wykonywana przez system operacyjny (również niejawnie).
[edytuj] Związek programowania sterowanego zdarzeniami z programowaniem obiektowym
Programowanie obiektowe zaczęło być popularne wraz z rozpowszechnieniem się środowisk graficznych, które miały charakter obiektowy, mimo iż często powstawały jeszcze w językach strukturalnych. Jednocześnie ze względu na swoje możliwości środowiska próbowały implementować wieloprocesowość. Nic więc dziwnego, że obie te metody tworzenia programów scaliły się ze sobą. Było to o tyle naturalne, że połączenie programowania obiektowego i sterowanego zdarzeniami znacznie podniosło walory obu tych technik. Zamiast uruchamiać jakieś procedury na podstawie zdarzenia, lepiej przesyłać go do konkretnego obiektu — niech on obsłuży je sobie we własnej piaskownicy. System zyskiwał na tym większą swobodę działania, nie musiał decydować o tym, jaką procedurę wykonać po naciśnięciu przycisku ekranowego 1, a jaką po 2. Odsyłał do obiektu-okna zdarzenie „naciśnięto przycisk ekranowy (numer przycisku)” i był wolny. Programowanie obiektowe zyskiwało hermetyzację i bezpieczeństwo. System nie wtrącał się do tego, co obiekt robi z tym zdarzeniem. Obecnie nikt już nie wyobraża sobie innego sposobu sterowania programem obiektowym niż za pomocą zdarzeń.
