Przetrwała błona źrenicza
Z Wikipedii
Przetrwała błona źrenicza (ang. persistent pupillary membrane, PPM) – wada wrodzona, w której oko zawiera przetrwałe elementy płodowej błony źreniczej w postaci pasm tkanki przechodzących nad otworem źrenicznym. W życiu płodowym ssaków błona źrenicza odżywia soczewkę oka. Prawidłowo, błona ta ulega zanikowi od momentu narodzin do 4-8 tygodni; fragmenty błony stwierdzano u 95% zdrowych noworodków[1]. PPM określa sytuację, gdy zanik po tym okresie jest niedokonany, i pozostały fragmenty tej błony; są one czasem przyczepione do rogówki lub soczewki, ale najczęściej do tęczówki. Powikłaniem przetrwałych zrostów z rogówką może być jej niewielkie zmętnienie, podczas gdy przyczepione pasma do soczewki objawiają się jako niewielka zaćma. Wada ta jest jednak najczęściej bezobjawowa. Rozpoznanie stawiane jest na podstawie badania w lampie szczelinowej; miejscowo stosowana atropina powoduje rozszerzenie źrenicy, co niekiedy wystarcza aby przerwać zrosty.
Opisywano rodzinne występowanie PPM[2][3]. PPM stanowi też część obrazu klinicznego zespołu Axenfelda-Riegera.
Przypisy
- ↑ Tanzer DJ, McClatchey SK. Spontaneous hyphema secondary to a prominent pupillary membrane in a neonate. J Pediatr Ophthalmol Strabismus 1997;34:318–20.
- ↑ Cassady JR, Light A. Familial persistent pupillary membranes. Arch Ophthal 58: 438-448, 1957.
- ↑ PUPILLARY MEMBRANE, PERSISTENCE OF w bazie Online Mendelian Inheritance in Man (en)
[edytuj] Bibliografia
- Burton BJ, Adams GG. Persistent pupillary membranes. Br J Ophthalmol. 82(6):711-2. 1998 PMID 9797680 PDF
