Racibor Białogardzki

Z Wikipedii

Racibor Białogardzki (ur. ok. 1212, zm. 6 czerwca 1272), książę białogardzki w latach 1233 - ok. 1262.

Syn Mściwoja I Gdańskiego, do czasu ukończenia dwudziestu lat pozostawał pod opieką starszego brata Świętopełka. Rządy w dzielnicy białogardzkiej (ze stolicą w Białogardzie nad Łebą) objął około 1233. W 1237 z inspiracji Sambora najechał ziemię słupską. W odwecie Świętopełk zajął w 1238 Białogardę. Racibor, aby zachować własną dzielnicę, musiał ukorzyć się przed bratem.

W 1243 zawarł sojusz z Kazimierzem kujawskim i zakonem krzyżackim przeciw Świętopełkowi, ten uznając to za złamanie wcześniejszych przyrzeczeń wtrącił go do więzienia. Po odzyskaniu wolności około 1248 powrócił do dzielnicy białogardzkiej i pozostał wiernym sojusznikiem Świętopełka.

Po 1262 wstąpił do zakonu krzyżackiego, zapisując im swoją ziemie.

Władcy Pomorza gdańskiego z dynastii Sobiesławiców (z uwzględnieniem podziałów dzielnicowych).

Sobiesław namiestnik pomorski 1155-1177/80	Sambor I Gdański namiestnik pomorski 1177/80-1205	Mściwój I Gdański namiestnik pomorski 1205-1219/20	Świętopełk II Wielki namiestnik pomorski 1219/20-1227 ks. gdański 1227-1266		Warcisław II ks. gdański 1266-1270	Mściwój II Pomorski ks. pomorski 1270-1294
			Warcisław I ks. świecko- lubiszewski 1227-1227/33	Racibor Białogardzki ks. białogardzki 1233-1262
				Sambor II Tczewski ks. lubiszewski (tczewski) 1233-1269
				Mściwój II Pomorski ks. świecki 1255-1270

Zobacz też: Książęta pomorscy, Książęta gdańscy.