Rada Stanu Królestwa Polskiego (1918)

Z Wikipedii

Rada Stanu Królestwa Polskiego — quasi-parlamentarny organ Królestwa Polskiego.

Powstała na podstawie patentu w sprawie władzy Państwowej w Królestwie Polskim, wydanego 15 września 1917 przez cesarzy Niemiec i Austro-Węgier. Składała się w większości z osób nominowanych przez Radę Regencyjną, w części z wirylistów, a w części z posłów wybranych przez rady miejskie i sejmiki powiatowe 9 kwietnia 1918.

Na czele Rady stał Marszałek (Franciszek Pułaski) mianowany przez Radę Regencyjną. Razem z nim Prezydium Rady tworzyli wicemarszałkowie (Józef Mikułowski-Pomorski i Stefan Bądzyński) oraz sekretarze (Eugeniusz Krasuski, August Popławski, Jan Skotnicki i Henryk Wyrzykowski) wybrani przez samą Radę Stanu.

Otwarcie Rady Stanu odbyło się 21 czerwca 1918. Rada odbyła 14 posiedzeń plenarnych. Została rozwiązana przez Radę Regencyjną 7 października 1918 po ogłoszeniu niepodległości Królestwa. Instytucja mająca wspomóc proces prawodawczy nie zdążyła doprowadzić do końca prac nad wieloma ustawami, jednak jej projekty stały się podstawą dla późniejszych dekretów Naczelnika Państwa.