Rdzeń pnia

Z Wikipedii

Rdzeń pnia - środkowa część drewna okrągłego, stanowiąca jego fizjologiczną oś.

Występuje on na przekroju poprzecznym w postaci plamki ciemniejszej lub jaśniejszej od otaczającego drewna, o średnicy 1-5 mm. Na przekroju promieniowym rdzeń ma postać zabarwionej smugi, mniej lub więcej odchylającej się od podłużnej osi symetrii drewna okrągłego.

Kształt rdzenia na przekroju poprzecznym jest cechą charakterystyczną gatunku drzewa, np. u dębu jest gwiaździsty, u jesionu - czworokątny, u olchy - trójkątny, u topoli - pięciokątny, u innych gatunków ma zarys koła lub owalu. Trudno jednak jest dokładnie określić ten kształt na próbce drewna. Charakterystyczne dla siebie kształty gatunki zniekształcają podczas kolejnych lat życia pędu.

Rdzeń w młodym wieku składa się z komórek cienkościennych, wypełnionych żywą treścią, która z czasem zanika, a komórki wypełniają się powietrzem. Cienkościenne komórki rdzenia są elementem mało wytrzymałym, a więc technicznie bezwartościowym. Rdzeń jest najczęściej otoczony szerokim przyrostem drewna o mniejszej twardości niż pozostałe, dlatego cała ta strefa uważana jest w wyrobach drzewnych za wadę. W rdzeniu i otaczającym go drewnie często występują tzw. spękania rdzeniowe; zdarza się też, że cała ta strefa wyłupuje się z drewna, oddzielając się od niego na granicy słoja rocznego, w postaci walca dość pokaźnej długości.

[edytuj] Przykłady kształtów rdzenia na przekrojach poprzecznych różnych gatunków

rdzeń dębu

rdzeń bzu

rdzeń jesionu

rdzeń osiki