Reguła pól
Z Wikipedii
Reguła pól - zasada w konstrukcji samolotów polegająca na takim ukształtowaniu bryły płatowca, aby pola jego przekrojów poprzecznych nie zmieniały się gwałtownie wzdłuż jego długości. Zachowanie reguły pól pozwala na zmniejszenie oporów w locie z prędkościami okołodźwiękowymi.
Po raz pierwszy reguła pól została odkryta przez niemiecki zespół zakładów Junkersa, w skład którego wchodzili Heinrich Hertel i Otto Frenzl, w latach 1943-1944. Nie znalazła jednak wówczas większego zastosowania. Niezależnie od nich, reguła pól została odkryta przez amerykańskiego inżyniera NACA Richarda Whitcomba, w 1952, po czym została spopularyzowana w konstrukcjach lotniczych.
Na skutek zachowania reguły pól, zmniejsza się opór falowy wywołany powstawaniem fal uderzeniowych. Reguła ta lub jej elementy stosowane były dość szeroko w konstrukcji odrzutowych samolotów bojowych od lat 50. XX wieku, osiągających prędkości rzędu 900-1300 km/h (ok. 0,8 - 1,2 Ma). Samoloty skonstruowane zgodnie z tą regułą z lat 50. i 60. charakteryzują się zwykle zwężeniem szerokości kadłuba na styku ze skrzydłami, w celu skompensowania pola przekroju skrzydeł przez mniejsze pole przekroju kadłuba. Pierwszym samolotem tak skonstruowanym był Grumman F11F Tiger z 1954. Przez modyfikację zgodnie z regułą pól uratowano również program rozwoju myśliwca F-102. Stosowane też jest miejscowe zmniejszenie wysokości kadłuba. W późniejszym okresie, dzięki bardziej starannemu projektowaniu kształtów samolotów, stosowanie reguły pól stało się mniej widoczne w ich konstrukcji. Z drugiej strony, w części nowych konstrukcji odstąpiono od reguły pól, z uwagi na małą przydatność przy prędkościach przekraczających 2 Ma.
