Safawidzi

Z Wikipedii

Safawidzi - szyicka dynastia panująca w Persji w latach 1501-1773 (z przerwami 1722-1729 i 1736-1749), założona przez szejka Ardabilu, Isma'ila I. Pomimo generalnie niepomyślnych wojen z Turcją, doprowadziła do zjednoczenia większości ziem Persji, przynosząc krajowi rozkwit kulturalny i gospodarczy. Najpotężniejszym safawidzkim władcą był Abbas I Wielki (1587-1629). W XVIII wieku zamieszki wewnętrzne i powrót niepomyślnych wojen z Turcją spowodowały regres państwa i ostateczne odsunięcie Safawidów od władzy.

• Isma'il I 1501-1524
• Tahmasp I 1524-1576, syn Isma'ila I
• Isma'il II 1576-1577, syn Tahmaspa I
• Sultan Muhammad 1577-1587, brat Isma'ila II, obalony przez swojego syna 'Abbasa, zmarł w roku 1595
• Abbas I Wielki 1587-1629, syn Sultana Muhammada
• Safi I 1629-1642, wnuk 'Abbasa I
• Abbas II 1642-1666, syn Safi'ego I
• Safi II 1666-1694, syn 'Abbasa II
• Sultan Husajn 1694-1722, syn Safi'ego II, obalony przez Ghilzajów, zmarł w roku 1726

- panowanie dynastii Ghalzajów 1722-1729

• Tahmasp II 1729-1732, syn Sultana Husajna, obalony, zamordowany w roku 1739
• Abbas III 1732-1736, syn Tahmaspa II, obalony przez Nadira z dynastii Afszarydów, zamordowany wraz z ojcem w roku 1739

- panowanie dynastii Afszarydów 1736-1749

• Sulajman II 1749-1750, wnuk po matce Safi'ego II, obalony, zmarł w roku 1763
• Isma'il III 1750-1773, wnuk po matce Sultana Husajna II, nominalnie panował tylko w zachodnim Iranie.