Sagowiec odwinięty

Z Wikipedii

Sagowiec odwinięty
Systematyka
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	nagonasienne
Podgromada	nagonasienne wielkolistne
Klasa	sagowcowe
Rząd	Cycadales
Rodzina	sagowcowate
Rodzaj	sagowiec
Gatunek	sagowiec odwinięty
Nazwa systematyczna
Cycas revoluta Thunb.
Verh. Holl. Maatsch Weetensch. Haarlem 20: 424, 426. 1782
Galeria zdjęć i grafik

Sagowiec odwinięty, cykas odwinięty (Cycas revoluta Thunb.) – gatunek roślin należących do klasy sagowców i rodziny sagowcowatych. Zasięg naturalny obejmuje południową Japonię. Popularna roślina ozdobna, w naszych warunkach klimatycznych uprawiana jako roślina doniczkowa.

[edytuj] Charakterystyka

Pokrój

Roślina o bardzo regularnym pokroju. Korona ciemnozielonych liści wyrasta ze szczytu pękatego pnia. Rośnie bardzo wolno (wypuszcza 1-2 nowe liście rocznie). Osiąga wysokość 6-7 m po 50-100 latach.

Pień

U młodych roślin zagłębiony w gruncie, z wiekiem rośnie wolno w kłodzinę o średnicy 20 cm i wysokości do 7 m. Pień może się rozgałęziać, na szczycie każdego odgałęzienia wytwarzając pióropusz liści.

Liście

Ciemne i soczyście zielone, pierzasto podzielone liście tworzą rozetę na szczycie pnia. Osiągają 50-150 cm długości w wieku reprodukcyjnym (w uprawie doniczkowej zwykle 50-60 cm). Skupione i wąskie listki mają 8-18 cm długości i podwinięte brzegi (stąd nazwa gatunku). Listki u nasady liścia przekształcone są w ciernie. Ogonek liścia ma 6-10 cm długości i okryty jest drobnymi kolcami.

Kwiaty 

Jak wszystkie sagowce, także i ten gatunek jest dwupienny. Okazy męskie wytwarzają szyszkowate skupienia mikrosporofili, okazy żeńskie wykształcają grupę makrosporofili. W warunkach domowych nie kwitnie.

[edytuj] Zastosowanie

• Roślina ozdobna
  • Uprawa:

Ponieważ nie toleruje spadków temperatur poniżej –5°C i wymaga latem temperatur powyżej 30°C w naszych warunkach najlepiej rośnie w cieplarniach, może być też z powodzeniem uprawiany w domach. Roślina wymaga dużo przestrzeni dla swoich rozłożystych liści, dlatego dobrze się czuje tylko w dużych, jasnych pomieszczeniach. Parapet okienny do tego celu się nie nadaje.

Podlewanie: Cykasa należy podlewać umiarkowanie. Przed kolejnym podlaniem ziemia musi być przeschnięta. Ponadto należy spryskiwać liście, średnio raz na tydzień. Zimą zalecane jest nie podlewanie (tzw. przerwa spoczynkowa) lub bardzo rzadkie podlewanie. Roślina ta wymaga wilgotnego powietrza. Obfite podlewanie jest niewskazane, tak samo jak i silne nawożenie. Zbyt obfite podlewanie może powodować gnicie korzenia i częściowe żółknięcie liści. Cykasy są wrażliwe na uszkodzenia tzw. bryły korzeniowej.

Oświetlenie: Potrzebne jest dosyć silne oświetlenie, ale nie za mocne. Uprawa w mieszkaniu może nie zapewnić odpowiedniej ilości światła, szczególnie w ciemnym pomieszczeniu. Roślinę można ustawić w ogrodzie, na tarasie lub balkonie w pełnym słońcu (po uprzednim przygotowaniu cykasa do dużej ilości światła). Po zimie należy przyzwyczaić ją do słońca. Niewielkie żółte plamy na liściach, świadczą o poparzeniu słonecznym, które jednak nie jest szczególnie szkodliwe. Takie plamki najczęściej występują od wiosny do połowy lata. Dobrym okresem na wyrastanie nowych liści jest lato. Jeżeli je wypuści późną jesienią, z braku światła będą "blade".

Podłoże: Dla cykasa dobre jest przeciętne podłoże sprzedawane w sklepach, ale najlepiej dodać sporo gruboziarnistego piasku. Można użyć specjalistycznej ziemi do palm. Doniczka powinna być nie za duża, ponieważ w wielkich doniczkach cykasy źle rosną. Średnica doniczki powinna być niewiele większa od średnicy "cebulki". Roślinę przesadza się dopiero wtedy, gdy pień rozrośnie się tak, że wypełni prawie całą szerokość doniczki.

Nawożenie: Roślinę zasila się raz lub dwa razy w roku na wiosnę. Powierzchnię ziemi możemy posypać suchym krowieńcem, który doskonale wpływa na wzrost sagowca.

Przesadzanie: Przesadzamy tylko młode rośliny które zazwyczaj rosną w bardzo małych doniczkach. Starsze egzemplarze nie lubią być niepokojone. Zmieniamy im doniczkę na niewiele większą raz na 4-6 lat. Przy przesadzaniu nie wolno uszkodzić korzeni, najlepiej w ogóle ich nie dotykać.

Rozmnażanie: Z nasion lub odrostów, które czasami pojawiają się u podstawy kłodziny. Niestety nasiona są u nas trudno dostępne. Odrosty natomiast (odcinamy je w czasie spoczynku zimowego) ukorzeniają się łatwo, najlepiej jeśli posadzi się je do małych doniczek w mieszaninę ziemi liściowej z piaskiem. Czasami można kupić pozbawiony liści pień, który posadzony do lekkiego podłoża po pewnym czasie niezawodnie wytworzy liście.

Problemy w hodowli:

• Sporadycznie hodowcy mają kłopoty z grzybami saprofitycznymi lub pleśniowymi. Objawia się to w postaci białego nalotu na części lub na całej "cebulce". Dzieje się tak, gdy roślina jest zbyt obficie podlewana. Najprostszym sposobem usunięcia jest starcie nalotu (np. szczoteczką). Można także podlać podłoże preparatem grzybobójczym.
• Jeśli końce listków zasychają oznacza to, że jest zbyt suche powietrze. Powinniśmy wtedy często zraszać roślinę letnią wodą. Suche końce odcinamy.
• Kiedy na ogonkach liściowych widoczne są małe, brązowe skupiska oznacza to, że naszą roślinę zaatakował misecznik. Szkodnika bardzo starannie zdrapujemy, miejsce żerowania wacikiem nasączonym spirytusem i przemywamy dokładnie wodą.
• Sagowiec którego hodujemy może zostać również zaatakowany przez wciornastki. Objawia się to utratą kolorów przez liście i pojawianiem się na nich srebrzystych plamek. Jedynym sposobem na pozbycie się szkodnika jest opryskanie go odpowiednim insektycydem.
• Jeśli roślina nie rośnie, a jej liście żółkną oznacza to, że ma za dużo wody i za mało światła. Powinniśmy wtedy ograniczyć podlewanie i przestawić roślinę w dobrze oświetlone miejsce.

[edytuj] Bibliografia

Jarosław Rak – "Pielęgnowanie roślin pokojowych" ISBN 83-7073-089-2.