Sarah Vaughan

Z Wikipedii

Sarah Vaughan (zwana Sassy i The Divine One) (ur. 27 marca 1924 roku w Newark, zm. 3 kwietnia 1990 roku w Los Angeles)- amerykańska wokalistka jazzowa, uznawana za jednego z największych wokalistów w historii.

Mimo iż jej rodzina nie należała do muzykalnych (ojciec był cieślą, a matka pracowała w pralni), młoda Sarah Vaughan miała sporo kontaktów z muzyką. Przez dziesięć lat pobierała lekcje fortepianu, śpiewała też w chórze kościelnym Mount Zion Baptist Church, a w wieku 12 lat została jego organistką. W 1942 r. wygrała amatorski konkurs talentów w Apollo Theater w Harlemie, co przyspieszyło możliwości rozwinięcia kariery. Billy Eckstine, który śpiewał wówczas w big-bandzie Earla "Fatha" Hinesa, dostrzegł jej talent i w 1943 r. zaproponował posadę wokalistki i drugiej pianistki w zespole. Rok później Eckstine zaangażował ją do swojej własnej grupy. To tutaj zetknęła się z pionierami modern jazzu: Charlie'em Parkerem i Dizzym Gillespie'em. Dzięki wspólnym nagraniom w 1945 r. z zespołem Eckstine'a poznała podstawy nowej muzyki, która charakteryzowała cały późniejszy jej dorobek.

Po odejściu od Eckstine'a przez krótki czas występowała w zespole Johna Kirby'ego (1945-46), po czym zdecydowała się na karierę solową. W 1947 r. wyszła za trębacza George'a Treadwella, który został jednocześnie jej menedżerem. Bogate dziesięciolecie pracy studyjnej i koncertowej rozpoczęła w 1950 r. od wspólnych nagrań z Milesem Davisem, po czym zarzuciła rynek albumami z muzyką popularną, wydanymi przez Mercury Records, a także bardziej jazzowym materiałem zrealizowanym dla firmy EmArcy. Te jedne z bardziej udanych jej nagrań powstały przy współudziale Clifforda Browna, Cannonballa Adderleya i muzyków zespołu Counta Basie'ego. W latach 60. Vaughan była już gwiazdą. Odeszła też od jazzu w kierunku komercyjnych nagrań z towarzyszeniem orkiestry.

Dopiero w latach 70. zaczęła ponownie regularnie występować i nagrywać z muzykami jazzowymi. W 1974 r. wystąpiła na Festiwalu Jazzowym w Monterey, a w 1978 r. nagrała album z kwartetem "gwiazd": Oscar Peterson, Joe Pass, Ray Brown i Louie Bellson. Rok później ukazał się "Duke Ellington Song Book One", w którego realizacji wzięły udział także jazzowa elita (Zoot Sims, Frank Foster, Frank Wess, J.J. Johnson i Joe Pass). W 1980 r. Vaughan wzięła udział w słynnym koncercie w Carnegie Hall, powróciła też do śpiewania z Eckstine'em w Apollo Theater, gdzie zaczęła się jej kariera. Koncertowała i nagrywała z najwybitniejszymi muzykami od Parkera i Petersona po Herbie'ego Hancocka, Rona Cartera, Billa Higginsa, Dizzy'ego Gillespie'ego, Dona Cherry'ego, Maynarda Fergusona, Chucka Mangione'a.

Przez ponad pół wieku jej muzyka funkcjonowała jako synonim najdoskonalszego jazzowego śpiewu. Śpiewała w zespołach Jimmy'ego Jonesa (1948-52, 1954-58), Roya Hayesa (1953-58), Richarda Daviesa, (przełom lat 50. i 60.), Rolanda Hanny'ego 1961-63), Boba Jamesa (1965-68), Jana Hammera (1970-71), Jimmy'ego Cobba (1970-78), Andy'ego Simpkinsa (Od 1979) i Harolda Jonesa (od 1980).

W 1945 r. Vaughan wygrała w ankiecie czytelników pisma "Esquire", w latach 1947-52 triumfowała w magazynie "Downbeat", a w latach 1948-52 w "Metronome". Obdarzona niezwykłą skalą i idealną modulacją, potrafiła subtelnie panować nad jakością swego głosu. Często frazy śpiewane delikatnym, ciepłym głosem kontrastowały z fragmentami interpretowanymi szorstkim, nosowym vibrato czy gardłowym warczeniem. Zdobyta w czasie współpracy z Eckstine'em wiedza na temat bebopu pozwoliła jej wplatać do śpiewu nowocześniejsze elementy jazzowej struktury.

[edytuj] Wybrana dyskografia

• Billy Eckstine (1945)
• It's You or No One (1946-47)
• Tenderly (1947)
• Time and Again (1947-48)
• The Devine Sarah Vaughan: The Columbia Years (1949-53)
• Perdido: Live at Birdland (1953)
• Sarah Vaughan and Clifford Brown (1954)
• Swingin'Easy (1954)
• In the Land of Hi-Fi (1955)
• Sassy (1956)
• The Rodgers and Hart Songbook (1956)
• Sings Broadway (1954-56)
• The George Gershwin Songbook (1957)
• No Count Sarah (1958)
• I'll Be Seeing You (1949-60)
• Misty (1958)
• After Hours (1961)
• Sissy Swings the Tivoli (1963)
• Sarah Sings Soulfully (1963)
• Sarah Plus 2 (1964)
• Sassy Swings Again (1967)
• Sarah Vaughan & Michel Legrand (1972)
• Live in Japan (1973)
• How Long Has This Been Going On (1978)
• Duke Ellington Songbook (1979)
• Send in the Clowns (1981)
• Songs of the Beatles (1981)
• Crazy and Mixed Up (1982)
• Brazilian Romance (1987)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• A Brief summary of Vaughan's career
• BBC Profile of Sarah Vaughan
• IMDB Profile of Sarah Vaughan
• Personal recollections of Sarah Vaughan
• Profile of Vaughan from BookRags.com
• Profile of Vaughan from PBS American Masters
• Profile of Vaughan from PBS Ken Burns Jazz Series
• Profile of Vaughan from Verve Records