Herbie Hancock
Z Wikipedii
Herbie Hancock (ur. 12 kwietnia 1940 w Chicago) - pianista i kompozytor jazzowy.
Od siódmego roku życia grał na fortepianie i uznany za muzyczne "cudowne dziecko" w wieku 11 lat zagrał koncert fortepianowy Mozarta z Orkiestrą Symfoniczną z Chicago. W wieku lat 20 został zauważony przez trębacza Donalda Byrda, który zaprosił Hancocka do swojego zespołu. W 1962 roku Hancock nagrał swój debiutancki album Takin' Off, na którym znalazł się pierwszy hit artysty, Watermelon Man. Już w następnym roku na zaproszenie Milesa Davisa wstąpił do jego kwintetu. Razem z Ronem Carterem (kontrabas) i Tonym Williamsem (perkusja) stworzył tam najsłynniejszą sekcję rytmiczną modern jazzu. Oprócz działalności w zespole Davisa Hancock nagrywał też w latach sześćdziesiątych płyty dla wytwórni Blue Note jako lider, z których za najważniejsze uznawane są Empyrean Isles (1964), Maiden Voyage (1965) i Speak Like a Child (1968). W roku 1968 Hancock opuścił zespół Davisa i zwrócił się ku samodzielnym muzycznym poszukiwaniom, rozwijając właśnie tworzącą się muzykę fusion. Owocem tej jego działalności był m.in. bestsellerowy album Head Hunters, nagrany w roku 1973 dla Columbia Records. W późniejszym okresie Hancock potrafił także udanie wykorzystywać elementy muzyki rap i techno, czego dowodem był choćby album Future Shock z 1983 r., zawierający utwór Rockit, który stał się jednym z hitów nowo powstałej stacji telewizyjnej MTV. W tym samym mniej więcej czasie Hancock realizował jednak także projekt o nazwie V.S.O.P., który był próbą nawiązania do brzmienia czysto jazzowego kwintetu Davisa z lat sześćdziesiątych, w czym wspomagali go dawni towarzysze z tego zespołu, z tym że na trąbce Davisa zastąpił Freddie Hubbard. Ostatnimi znaczącymi sukcesami muzyka były albumy Gershwin's World z 1998 r., Directions in Music: Jazz at Massey Hall z 2002 r. oraz River: The Joni Letters z 2007 r., za które otrzymał nagrody Grammy.
W sumie Hancock jest laureatem dwunastu nagród Grammy i Oscara za muzykę do filmu Round Midnight z 1986 r. Wiele jego kompozycji stało się standardami - oprócz wspomnianego już Watermelon Man należy tu przywołać takie przynajmniej utwory jak Cantaloupe Island (rozsławiony przez remiks grupy US3), Maiden Voyage, Eye of the Hurricane, Dolphin Dance, Chameleon. Jest także uważany obok McCoy Tynera, Keitha Jarretta i Chicka Corei za jednego z czterech wielkich pianistów późnego modern jazzu, którzy wywarli największy wpływ na grę na tym instrumencie. Przedmiotem podziwu jest zwłaszcza jego inwencja rytmiczna i improwizacyjna[1]. Od ponad trzydziestu lat tworzy on muzykę zarówno o charakterze czysto jazzowym, jak będącą pod mniejszym lub większym wpływem popu, rapu i techno, w każdym z tych gatunków poruszając się z równą swobodą.
Przypisy
- ↑ Tomasz Szachowski Czas Jarretta w: Jazz Forum, nr 4-5 2003, s. 50; Marcin Małecki Oscar Peterson: Legenda fortepianu w: Jazz Forum, nr 9 2005, s. 55.
[edytuj] Wybrana dyskografia
- Takin' Off (1963) - Blue Note
- Empyrean Isles (1964) - Blue Note
- Maiden Voyage (1965) - Blue Note
- Speak Like A Child (1968) – Blue Note
- Fat Albert Rotunda (1969) – Warner Bros.
- Mwandishi (1970) – Warner Bros.
- Crossings (1972) – Warner Bros.
- Sextant (1973) – Columbia
- Head Hunters (1973) – Columbia
- Thrust (1974) – Columbia
- Death Wish (Soundtrack) (1974) – Columbia
- Flood - Live in Japan (1975) – Columbia Japan
- Man-Child (1975) – Columbia
- Secrets (1976) – Columbia
- VSOP, Vol. 1 (1977) – Columbia
- VSOP: The Quintet (1977) – Columbia
- VSOP: Tempest at the Colosseum (1977) – Columbia
- An Evening With Herbie Hancock & Chick Corea: In Concert (1978) – Columbia
- Sunlight (1978) – Columbia
- Direcstep (1979) – Columbia Japan
- Feets Don't Fail Me Now (1979) – Columbia
- The Piano (1979) – Columbia
- VSOP: Live Under the Sky (1979) – Columbia
- Monster (1980) – Columbia
- Mr. Hands (1980) – Columbia
- Herbie Hancock Trio (1981) – Columbia
- Quartet (1982) – Columbia
- Lite Me Up (1982) – Columbia
- Future Shock (1983) – Columbia
- Round Midnight (Soundtrack) (1986) – Columbia
- Dis Is Da Drum (1994) – Verve/Mercury
- 1 + 1 (1997) – Verve (z Waynem Shorterem)
- Gershwin's World (1998) – Verve
- Future2Future (2001) – Transparent
- Directions in Music: Live at Massey Hall (2002) – Verve
- Possibilities (2005) – Concord/Hear Music
- The Essential Herbie Hancock (kompilacja) (2006) – Columbia/Sony BMG
- River: The Joni Letters (2007) - Verve
