Schemat blokowy
Z Wikipedii
Schemat blokowy (ang. block diagram, flowchart) - są narzędziem nakierowanym na prezentację kolejnych czynności w projektowanym algorytmie. Realizowane jako diagram, na którym procedura, system albo program komputerowy są reprezentowane przez opisane figury geometryczne, połączone liniami zgodnie z kolejnością wykonywania czynności wynikających z przyjętego algorytmu rozwiązania zadania.
Cechuje je:
- prosta zasada budowy,
- elastyczność zapisów,
- możliwość zapisu z użyciem składu wybranego języka programowania,
- łatwa kontrola poprawności algorytmu.
Schematy blokowe pozwalają na prostą zamianę instrukcji na instrukcje programu komputerowego.
[edytuj] Elementy budowy
- strzałka - wskazuje jednoznacznie powiązania i ich kierunek,
- operand - prostokąt, do którego wpisywane są wszystkie operacje z wyjątkiem instrukcji wyboru,
- predykat - romb, do którego wpisywane są wyłącznie instrukcje wyboru,
- etykieta - owal służący do oznaczania początku bądź końca sekwencji schematu (kończą, zaczynają lub przerywają/przenoszą schemat).
Schemat blokowy pozwala dostrzec istotne etapy algorytmu i logiczne zależności między nimi.
Zależnie od przedstawianego algorytmu stosowane są różne zestawy figur geometrycznych zwanych blokami, których kształty reprezentują umownie rodzaje elementów składowych.
Wyróżnia się następujące rodzaje bloków:
- a) Blok graniczny - oznacza on początek, koniec, przerwanie lub wstrzymanie wykonywania działania, np. blok startu programu.
- b) Blok wejścia-wyjścia - przedstawia czynność wprowadzania danych do programu i przyporządkowania ich zmiennym dla późniejszego wykorzystania, jak i wyprowadzenia wyników obliczeń, np. czytaj z, pisz z+10.
- c) Blok obliczeniowy - oznacza wykonanie operacji, w efekcie której zmienią się wartości, postać lub miejsce zapisu danych, np. z := z + 1.
- d) Blok decyzyjny - przedstawia wybór jednego z dwóch wariantów wykonywania programu na podstawie sprawdzenia warunku wpisanego w ów blok, np. a = b.
- e) Blok wywołania podprogramu - oznacza zmianę wykonywanej czynności na skutek wywołania podprogramu, np. MAX(x,y,z).
- f) Blok fragmentu - przedstawia część programu zdefiniowanego odrębnie, np. sortowanie.
- g) Blok komentarza - pozwala wprowadzać komentarze wyjaśniające poszczególne części schematu, co ułatwia zrozumienie go czytającemu, np. wprowadzenie danych.
- h) Łącznik wewnętrzny - służy do łączenia odrębnych części schematu znajdujących się na tej samej stronie, powiązane ze sobą łączniki oznaczone są tym samym napisem, np. A1, 7.
- i) Łącznik zewnętrzny - służy do łączenia odrębnych części schematu znajdujących się na odrębnych stronach, powinien być opisany jak łącznik wewnętrzny, poza tym powinien zawierać numer strony, do której się odwołuje, np. 4.3, 2,B2.
