Scutum
Z Wikipedii
Scutum (łac. tarcza) - tarcza piechoty rzymskiej. Duża (wymiary ok. 120 cm wysokości, 100 cm szerokości, do 19 mm grubości) i lekko wypukła. Jej kształt ewoluował od owalu (Republika) do prostokąta (Cesarstwo). Jej wprowadzenie było przypisywane legendarnemu Markowi Furiuszowi Kamillusowi. Spośród wyposażenia legionistów rzymskich była najbardziej wyróżniającym się elementem i stanowiła ich główne uzbrojenie ochronne. Piechurzy podczas walki nosili ją na lewej ręce, w marszu zawieszali ją na plecach za pomocą rzemienia.
Dokładny opis scutum przekazał nam historiograf Polybios. Scutum składała się z dwóch warstw desek połączonych klejem wołowym, od zewnątrz dodatkowo pokrywała ją warstwa płótna i skóry cielęcej. Wokół brzegów tarczy biegła metalowa obręcz, zabezpieczająca ją przed ciosami i pozwalająca postawić tarczę na ziemi. Pośrodku scutum była przymocowana żelazna wypukłość (umbo), która dodatkowo wzmacniała tarczę. Pod umbem, od strony wewnętrznej znajdował się poziomy imacz do objęcia dłonią. Na powierzchni tarczy malowano różne figury, np. sylwetki zwierząt lub symbol pioruna.
