Sefardyjczycy
Z Wikipedii
Sefardyjczycy (także Spaniolowie, Żydzi sefardyjscy; od hebr. ספרד Sefarad 'Hiszpania i Portugalia') - określenie ludności żydowskiej zamieszkującej obszar Półwyspu Iberyjskiego, posługującej się dialektami judeo-romańskimi.
W latach 1492-1498 zostali wypędzeni z tych obszarów i osiedli głównie we Włoszech, Holandii, w Maghrebie, na Bałkanach, Bliskim Wschodzie i w Ameryce Południowej. Niewielka grupa w XVI w. dotarła także do Polski, gdzie znalazła schronienie w okolicach Zamościa.
Od aszkenazyjczyków różnią się, obok języka (Sefardyjczycy - ladino, Aszkenazyjczycy - jidisz), rytuałem. Tworzyli niegdyś wpływową wspólnotę na terenie Turcji.
Posiadają obecnie odrębnego Naczelnego Rabina w Izraelu. Współczesna wymowa hebrajska oparta jest na sefardyjskiej. Sefardyjczycy w sensie ścisłym stanowią ok. 10 proc. mieszkańców Izraela, ale często do Sefardyjczyków zalicza się także Żydów wschodnich (Mizrachim), którzy wyznają judaizm w sefardyjskiej tradycji prawno-liturgicznej - wtedy ich liczba jest oceniana na około 40 proc.
