Semiotyka (logika)

Z Wikipedii

Semiotyka - jeden z trzech głównych (obok logiki formalnej i metodologii nauk) działów logiki, sam dzielący się na semantykę, pragmatykę i syntaktykę. Podział semiotyki na trzy główne działy pochodzi od Charlesa W. Morrisa. Semiotyka logiczna stanowi ogólną teorię znaków, zwłaszcza znaków językowych - wyrażeń. Zbliżony charakter ma semiotyka językoznawcza, która bada jednak nie język jako język, a języki naturalne. Zbliżony do syntaktyki logicznej charakter ma syntaktyka językoznawcza, semantyka logiczna ma swój odpowiednik w postaci semantyki językoznawczej.

Poszczególne działy semiotyki zajmują się różnymi funkcjami semiotycznymi. Semantyka bada relacje semantyczne, tj. związki między znakami, a rzeczywistością, tym, do czego odnoszą się znaki. Syntaktyka bada relacje syntaktyczne, tj. relacje zachodzące między samymi znakami. Nie są to jednak wszystkie relacje zachodzące wewnątrz języka, ale jedynie te, które mają charakter formalny - a więc niezależne od znaczenia wyrażeń, między którymi zachodzą. Pragmatyka, która bada relacje pragmatyczne, zachodzące między znakiem a jego użytkownikami (nadawcami i odbiorcami), ma częściowo nieuregulowany status - istnieje wiele prób uczynienia z niej nauki formalnej na wzór semantyki i syntaktyki, może ona jednak być uprawiana również jako nauka empiryczna mówiąca o ludzkim zachowaniu i łącząca w sobie elementy psychologii, socjologii i wiedzy o kulturze.

[edytuj] Bibliografia

• Witold Marciszewski, Semiotyka, W: Mała encyklopedia logiki, Wrocław 1988