Seria niefortunnych zdarzeń
Z Wikipedii
Seria niefortunnych zdarzeń (ang. A Series of Unfortunate Events) – seria książek dla dzieci, której autorem jest Daniel Handler, ukrywający się pod pseudonimem Lemony Snicket. Pierwszy tom cyklu, Przykry Początek został wydany przez wydawnictwo HarperCollins w 1999 roku, ostatni, The End, został wydany 13 października 2006 roku.
Spis treści |
[edytuj] Postaci
[edytuj] Główni bohaterowie
[edytuj] Postacie drugoplanowe (niektóre)
- Esmeralda Szpetna
- Józefina Anwhistle
- pan Poe
- Wujek Monty
- Fernald Widdershines vel. Hakoręki
- Dwie Bladolice
- Quigley Bagienny
- Duncan Bagienny
- Izadora Bagienna
- Karmelita Plujko
- Phil
- Jeremi Szpetny
- Hugo
- Kevin
- Colette
- Hal
[edytuj] Tomy
W skład serii wchodzą następujące tomy:
- Przykry początek (The Bad Beginning)
- Gabinet gadów (The Reptile Room)
- Ogromne okno (The Wide Window)
- Tartak tortur (The Miserable Mill)
- Akademia antypatii (The Austere Academy)
- Winda widmo (The Ersatz Elevator)
- Wredna wioska (The Vile Village)
- Szkodliwy szpital (The Hostile Hospital)
- Krwiożerczy karnawał (The Carnivorous Carnival)
- Zjezdne zbocze (The Slippery Slope)
- Groźna grota (The Grim Grotto)
- Przedostatnia pułapka (The Penultimate Peril)
- Koniec Końców (The End)
- Rozdział czternasty (Chapter Fourteen)
Ponadto ukazała się książka pod tytułem Lemony Snicket: Nieautoryzowana Autobiografia, będąca zbiorem fikcyjnych dokumentów (zdjęć, listów, telegramów, cytatów, zapisów rozmów...). We wrześniu w Wielkiej Brytanii i USA ukazała się książka pod tytułem The Beatrice Letters, będąca zbiorem korespondencji między Lemonym Snicketem a Beatrycze. "Rozdział czternasty" jest ostatnim rozdziałem księgi 13 i tworzy odrębną (12 stronnicową) książkę.
[edytuj] Film
Zobacz więcej w osobnym artykule: Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń.[edytuj] Fabuła
Bohaterami serii są sieroty Baudelaire: Wioletka, Klaus i Słoneczko. Jest to trójka inteligentnych, utalentowanych i kulturalnych dzieci, których spotykają same nieszczęścia. Już na początku pierwszej książki rodzice dzieci giną w pożarze, który strawił cały ich dom. Każde z dzieci ma ogromną zaletę. Wioletka ma umysł wynalazcy. Dzięki swojej umiejętności wiele razy uratowała swoje rodzeństwo z opresji. Klaus jest „molem książkowym”. Każdą wolną minutę spędza czytając. Ma też pamięć niczym komputer. Pamięta wszystko co w życiu przeczytał, rozwiązywał niejedną zagadkę. Natomiast najmłodsze z sierot – dziewczynka imieniem Słoneczko posiada wyjątkowo ostre cztery ząbki, które również często stawały się pomocne. Jak później się okazuje, Słoneczko ma talent kulinarny. Po śmierci rodziców trafili do ich jedynego krewnego (syna wnuka kuzyna pradziadka ojca dzieci) – okropnego Hrabiego Olafa. To co działo się w czasie pobytu u niego było straszne. Na szczęście dzieci zaprzyjaźniły się z panią sędzią Strauss, od której pożyczały książki, chodziły z nią na targ itp. Inicjatorem większości niefortunnych sytuacji z jakimi przychodzi zmierzyć się dzieciom jest czyhający na ich fortunę Hrabia Olaf. Kiedy dzieci zostają zabrane od Hrabiego Olafa odnajduje je on u każdego następnego opiekuna. Podstępnie zakrada się w ich życie i przez przebranie udaje się mu oszukać dorosłych. Sieroty jednak nigdy nie dają się na to nabrać, bo rozpoznają Olafa po jego znakach szczególnych - tatuażu w kształcie oka na lewej kostce i pojedynczej brwi. Niestety, opiekunowie Baudelaire'ów albo giną z rąk Olafa, albo wyrzekają się sierot. Na całe szczęście dzieci są czujne i potrafią same sobie poradzić dzięki wynalazczemu umysłowi Wioletki, oczytaniu Klausa i ostrym zębom małego Słoneczka.
Fabuła zmienia się w książce Wredna wioska, gdzie dzieci zostają oskarżone o zamordowanie Jacques'a Snicketa, który był brany za Hrabiego Olafa, ten sam z kolei przebrał się za detektywa Dupina i wrobił dzieci w morderstwo, które prawdopodobnie sam popełnił. Od tego momentu dzieci muszą uciekać, żeby nie zostać schwytanym przez Olafa i policję. Kiedy w Przedostatniej pułapce dzieci spotykają się z panem Poe, sędzią Strauss itd. wydaje się, że wszystko wróci do normy, lecz tak nie jest - proces sądowy uniewinniający dzieci i proces przeciwko Olafowi zostaje zakłócony przez współpracowników Olafa. Dzieci uciekają wraz z Olafem i zmuszone zostają przy okazji do podpalenia Hotelu Ostateczność. Od tego momentu dzieci wypływają w rejs i trafiają na pewną wyspę, gdzie rozgrywają się rzeczy, które mogą wpłynąć na ich życie.
Autor na początku każdej książki uprzedza czytelników, iż historia, którą opisał, nie będzie miała szczęśliwego zakończenia i odradza jej czytanie. Ma rację, gdyż historia naprawdę nie zakończy się aż tak dobrze.
[edytuj] Ciekawostki
- Tom 13. Koniec Końców jest nawiązaniem do książki Daniela Defoe "Robinson Crusoe".
- Postać Hugo z tomu 9. Krwiożerczy karnawał jest nawiązaniem do powieści Dzwonnik z Notre Dame. Po pierwsze Hugo wyglądem przypomina głównego bohatera tamtej powieści Quasimodo, a jego imię jest nawiązaniem do nazwiska autora "Dzwonnika z Notre Dame", czyli do Wiktora Hugo.
