Sieć niskiego napięcia
Z Wikipedii
Sieć niskiego napięcia (nn) – sieć elektroenergetyczna, która dostarcza energię elektryczną do indywidualnych odbiorców.
W Europie i większości krajów świata lokalna sieć elektroenergetyczna tzw. "niskiego napięcia", tzn. doprowadzona bezpośrednio do odbiorców indywidualnych dostarcza prądu przemiennego o częstotliwości 50 Hz, pod napięciem fazowym 230 V. Odbiorcy wymagający nieco większej mocy dostarczanej zasilani są z sieci trójfazowej o napięciu międzyfazowym 400 V. Niemal do końca XX wieku stosowano standard sieci niskiego napięcia 220 V/380 V.
W USA, Japonii i niektórych innych krajach poza Europą standardy sieci elektroenergetycznej są inne, np. 60 Hz, pod napięciem 127 V.
Napięcie takie jest charakterystyczne dla końcowego odcinka rozprowadzania energii elektrycznej w sieciach elektroenergetycznych. W terenach silnie zabudowanych (np. miastach) napięcie takie doprowadzane jest kablami ukrytymi pod ziemią. Natomiast w miejscach o rzadszej zabudowie (np. wsiach) stosuje się linie napowietrzne niskiego napięcia, wykonane ze stalowo-aluminiowych przewodów zawieszonych na konstrukcjach wsporczych w postaci słupów (drewnianych lub żelbetowych) wyposażonych w odpowiednie izolatory. Ostatnio coraz częściej stosuje się również splot izolowanych przewodów, co znacznie upraszcza montaż instalacji, jak również podnosi bezpieczeństwo i niezawodność sieci, poprzez eliminację zwarć powodowanych przez zwierzęta lub warunki atmosferyczne.
Tramwajowe linie trakcyjne zasilane są napięciem stałym o wartości 500...800 V - są to więc również sieci napięcia niskiego.