Sieć wysokiego napięcia
Z Wikipedii
Sieć wysokiego napięcia (WN) – Sieć elektroenergetyczna przesyłowa, w której napięcie wynosi od 60 do 220 kV, sieć ta służy do przesyłania energii elektrycznej na duże odległości.
Wysokie napięcie jest stosowane w sieciach przesyłowych przystosowanych do transmisji energii na duże odległości pomiędzy źródłem energii, czyli elektrownią, a sieciami rozdzielczymi.
Napięcie wysokie sprawia sporo kłopotów technicznych. Izolowanie tak wysokich napięć pociąga za sobą konieczność konstruowania specjalnych izolatorów, których rozmiary są wprost proporcjonalne do wartości napięcia. Dlatego też napowietrzne rozdzielnie wysokiego napięcia zajmują zazwyczaj bardzo wiele miejsca - stosuje się więc wszelkie rozwiązania prowadzące do bezpiecznej minimalizacji urządzeń, np. poprzez użycie sześciofluorku siarki jako gazu izolującego.
Z uwagi na wysokie napięcie przyłożone do stosunkowo cienkiego przewodnika jakim jest przewód energetyczny występuje tzw. zjawisko ulotu, które może prowadzić do powstawania znacznych strat przesyłanej energii. Dlatego też, przewody wysokiego napięcia są rozpinane najczęściej jako kilka (od dwóch do czterech) równoległych przewodów umieszczonych w stałej odległości od siebie. Powoduje to zmniejszenie gradientu pola elektrycznego dookoła takiego układu, co bezpośrednio prowadzi do redukcji ulotu, a tym samym obniżenia ewentualnych strat.
Z uwagi na warunki bezpieczeństwa linie wysokiego napięcia rozpinane są na dość wysokich słupach (sięgających kilkudziesięciu metrów). Dlatego też, każda linia wysokiego napięcia wyposażona jest w ochronę odgromową w postaci przewodzącej linki umieszczonej bezpośrednio ponad przewodami fazowymi. Linka ta spełnia zadanie zwyczajnego piorunochronu - ma "wyłapywać" wszelkie wyładowania piorunowe. Często przewody światłowodowe (i inne przewody sygnałowe) umieszczone są właśnie razem z linką odgromową.
Strukturę polskiego systemu elektroenergetycznego można zobaczyć na mapie sieci przesyłowych umieszczonej na stronie PSE [1]