Silnik średnioprężny

Z Wikipedii

Silnik średnioprężny (znany też pod nazwą silnik o zapłonie żarowym lub rzadziej "silnik żarowy ")— silnik spalinowy, konstrukcyjnie historyczny, w którym zapłon paliwa następuje w nagrzanej gruszce żarowej.

Nazwa silnik średnioprężny jest związana ze stopniem sprężania tego silnika, który jest wyższy niż w silnikach iskrowych (stąd niemożliwe jest jego zasilanie przy użyciu benzyny), a jednocześnie zbyt niski, jak na silnik wysokoprężny, co praktycznie uniemożliwia uzyskanie samozapłonu oleju napędowego w wyniku zbyt niskiej temperatury sprężonego w cylindrze powietrza.

Z tego powodu silniki te były (z reguły) zasilane naftą.

Silniki średnioprężne cechują się zaletami takimi jak:

• bardzo duża prostota budowy.
• niewrażliwość na czystość paliwa.
• duża trwałość.

Posiadają też i wady takie jak:

• bardzo duży ciężar jednostkowy.
• złą szybkobieżnością (bardzo leniwa reakcja na "dodanie gazu").
• niskie obroty pracy (nie więcej niż 1000 rpm, a zwykle nie więcej niż 500-600 rpm).
• bardzo mała moc jednostkowa.
• dość duże jednostkowe zużycie paliwa.
• bardzo kłopotliwym rozruchem zwłaszcza zimą (niezbędna jest lampa lutownicza do podgrzania gruszki żarowej).
• hałaśliwa praca.

Z powodu tych wad był stosowany zasadniczo do napędu stacjonarnych urządzeń i ciągników rolniczych np. Ursus C-45. W ich produkcji specjalizowała się firma Lanz Bulldog.

Silnik średnioprężny należy do silników o znaczeniu historycznym, jego rola była istotna tuż po zakończeniu II wojny światowej, w zniszczonym działaniami wojennymi kraju, gdzie nie było dostępu do specjalistycznych narzędzi a liczyła się prostota budowy i eksploatacji.