Skufia
Z Wikipedii
Skufia (zwana też skufiya albo skoufos) - element ubioru kleru noszona przez mnichów ortodoksyjnych (prawosławnych) oraz katolickich mnichów wschodnich (w tym przypadku jest czarny[1]) albo przyznany dla duchownego jako znak honoru (w którym przypadku jest zwykle czerwona albo purpurowa).
Jest to miękka, aksamitna, szpiczasta czapka (rosyjski styl[2]), ewentualnie płaski i splisowany (grecki styl[3]), albo płaski z podniesionymi krawędziami (rumuński styl[4]).
U mnichów klasztornych skufia otrzymywana jest albo kiedy stają się nowicjuszem albo kiedy oni są tonsurowani. Mnich albo zakonnica, która była tonsurowana do czasu Wielkiej Schimy[5] będzie nosił/a skufię, która została haftowana z modlitwami, krzyżami i symbolami serafinów.
Wyżsi biskupi (tacy jak Arcybiskupi i Mertopolici) czasami na nieformalne okazje noszą czarne albo purpurowe skufia z małymi ozdobami, klejnotami lub krzyżem. Zakonnice czasami noszą skufię na zakonny welon; niekiedy mniszki noszą skufię (bez zasłony) kiedy ubierają klobuk albo epanokalimafko, najczęściej by móc iść do pracy.
[edytuj] Przypisy
- ↑ http://www.kosovo.com/monachos.jpg
- ↑ http://www.nikitatailor.com/shop/products/big/pRcxkCn.jpg
- ↑ http://www.nikitatailor.com/shop/photographs/skufias/red.jpg
- ↑ http://www.nikitatailor.com/shop/photographs/skufias/red2.jpg
- ↑ Przyjęcie wielkiej schimy oznacza wejście w stan, bliski stanowi, w jakim znajdują się aniołowie. Mnich, który przyjął ten stan to: wielki schimnik (scs. wielikij schimnik). Zmienia się mu zupełnie szaty na tzw. schime, a jego nakrycie głowy stanowi od tej pory opadający na oczy kaptur. Takiego mnicha zwalnia się z wszelkich monasterskich obowiązków.
