Snus
Z Wikipedii
Snus [ˈsnʉːs] to popularna w Szwecji, Finlandii i w Norwegii używka, sporządzana na bazie tytoniu. Postacią przypomina będącą w sprzedaży w Polsce tabakę, jednak w odróżnieniu od niej zażywana jest doustnie, przez umieszczenie jej za dolną lub górną wargą, skąd następuje wchłanianie nikotyny. Snus zawiera większe ilości nikotyny niż papierosy i może służyć jako bezdymna alternatywa.
Snus sporządza się z mieszaniny wysuszonych liści tytoniu i soli, która nawilżana jest gorącą parą wodną. Gotowy produkt zawiera około 50% wody i powinien być przechowywany w lodówce. Na rynku są w sprzedaży dwie podstawowe formy snusu:
- original snus, lub inaczej lössnus to wilgotny proszek, który po uformowaniu palcami lub specjalnym urządzeniem o nazwie prismaster, umieszcza się za górną wargą,
- portionssnus, sprzedawany w celulozowych woreczkach, nieco podobnych do tych używanych do parzenia herbaty, jednak znacznie od nich mniejszych. Portionssnus występuje ponadto w dwóch odmianach.
- White, w suchych woreczkach
- Original, również Black, w wilgotnych.
[edytuj] Historia snusu
W siedemnastym wieku, w Szwecji, tabaka była zażywana przez nos. Snus zaczął być używany z powodów ekonomicznych. Wciąganie tabaki nosem i palenie uważane było za luksus dostępny tylko wyższym klasom, a klasy niższe zadowalały się żuciem tytoniu, ponieważ był on tańszy i w przeciwieństwie do palenia pozostawiał wolne ręce do pracy. Jednak żuty tytoń miał tendencję do rozsypywania się w ustach. Następnie zrezygnowano z żucia. Zaczęto mleć tytoń i wkładać go pod wargę (lub po prostu użyć do tego gotowej już tabaki). Następne udoskonalenia to dodanie do tabaki wody – w celu łatwiejszej manipulacji przy formowaniu porcji, dodanie soli jako konserwantu i zastosowanie dodatków smakowych, takich jak wino lub przyprawy korzenne. Ten nowy sposób używania wilgotnej tabaki szybko rozpowszechnił się jako rozwiązanie tańsze i wygodniejsze od żucia lub przyjmowania nosem. Wielu farmerów hodowało swój własny tytoń, a przerabiali go na tabakę domowym sposobem, często za pomocą zwykłego młynka do mielenia kawy.
Monopolizacja i demonopolizacja.
W 1914 Szwedzki Parlament objął wszelkie formy tytoniu państwowym monopolem. Obejmował on także 104 gatunki snusa. W 1919 użycie tej wilgotnej tabaki wynosiło 7,000 ton, w kolejnych latach spadło, wraz ze wzrostem liczby palaczy czego przyczynę upatruje się w zmianie profilu gospodarki szwedzkiej – z rolniczego na przemysłowy. Kolejny czynnik zmniejszający liczbę użytkowników snusa to amerykańska moda na palenie, przywieziona wraz z armią USA w czasie drugiej wojny światowej.
W 1961 zniesiono monopol, przy czym konsumpcja snusa wciąż spadała, aż do roku 1969, w którym to zaczęły być odczuwalne skutki rozchodzenia się informacji dotyczących negatywnego wpływu palenia na zdrowie. Dziewięć lat później snus został zrównany, pod względem statusu prawnego, z artykułami żywnościowymi. W 1973 po raz pierwszy wprowadzono snus w formie gotowych porcji.
