Sokrat Janowicz
Z Wikipedii
Sokrat Janowicz, biał. Сакрат Яновіч (ur. 4 września 1936 w Krynkach koło Białegostoku) - białoruski pisarz piszący po białorusku, ale także po polsku. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1956 roku na łamach białoruskiego tygodnika "Niwa" wydawanego w Białymstoku. Mistrz lirycznych miniatur pisanych prozą poetycką.
[edytuj] Bibliografia
- "Zahony" - opowiadania (1969)
- "Wielkie miasto Białystok" - miniatury (1973)
- "Zapomnieliska" - miniatury (1978)
- "Ściana" - powieść (1979)
- "Małe dni" - miniatury (1981)
- "Samosiej" - powieść (1981)
- "Trzecia pora" - minitury (1983)
- "Miniatures" - miniatury (1984)
- "Srebrny jeździec" - opowiadania historyczne (1984)
- "Białoruś, Białoruś" - eseje (1987)
- "Terra Incognito: Białoruś" - eseje (1993)
- "Dolina pełna losu" - opowieści (1994)
- "Nasze tysiąc lat" - tom rozmów z Jerzym Chmielewskim (2000)
- "Ojczystość. Białoruskie ślady i znaki" - zbiór esejów (2001)
[edytuj] Współpraca z SB
W 2007 roku pisarz przyznał się do współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa. Trwała przez 12 lat - od roku 1958 do 1970. Pisarz dostarczał informacji na temat środowiska białoruskiej "Niwy" oraz repatriantów z Białorusi. Wg relacji pisarza po zerwaniu współpracy był szkalowany przez SB: W latach 70. wyrzucano mnie z każdej roboty, pracowałem jako zbijacz skrzyń. Zaliczyłem chyba z 50 zakładów pracy [...] [1]
