Sonet 152 (William Shakespeare)
Z Wikipedii
Sonet 152 (Jest miłość moja wiarołomna może[1]) - jeden z cyklu sonetów autorstwa Williama Shakespeare'a. Po raz pierwszy został opublikowany w 1609 roku. Jest ostatnim z serii utworów skierowanych do Czarnej Damy.
[edytuj] Treść
W sonecie tym podmiot liryczny nie ukrywa swojego zdenerwowania postawą kobiety, która go okłamuje. Oznajmia, że sam także nie pozostawał wobec niej szczery, liczył jednak na jej uczciwość. Zawiódł się na jej postawie, liczył, że ta będzie dla niego wyjątkową osobą.
W zakończeniu tego utworu daje do zrozumienia, iż nie uważa, że ta jest piękna, wbrew temu, co wcześniej zaświadczał:
Przysięgałem, żeś jest piękna. To ogromne,
Przeciwko prawdzie, kłamstwo wiarołomne!
[edytuj] Linki zewnętrzne
- The Sonnets – pełny tekst wraz z komentarzem (en)
Przypisy
- ↑ Wszystkie tłumaczenia w tym artykule są autorstwa Macieja Słomczyńskiego
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154