Sonet 73 (William Shakespeare)

Z Wikipedii

Sonet 73 (Tę porę roku dostrzec we mnie możesz^[1]) - jeden z najbardziej znanych z cyklu sonetów autorstwa Williama Shakespeare'a. Po raz pierwszy został opublikowany w 1609 roku.

[edytuj] Treść

W sonecie tym podmiot liryczny, którego część badaczy utożsamia z autorem, stwierdza, że jest w trakcie jesieni życia. Motyw przemijania jest tutaj ukazany na trzy różne sposoby, przy użyciu metafor.

Pierwszą z nich jest drzewo, któremu pozostało tylko kilka liści (Gdy liście żółte, żadne, nieco liści), nieustannie poruszanych na wietrze przez chór. Rolą tychże jest prawdopodobnie zilustrowanie młodości i sił witalnych. Szekspir przedstawia siebie jako starzejącego się mężczyznę, którego życie dobiega końca. Zilustrowany w tym sonecie chór ze zrujnowanego kościoła^[2] przez niektórych badaczy jest odbierany jako kolejna metafora, wydaje się jednak, że trzeba rozumieć go dosłownie - ze względu na politykę Henryka VIII prowadzoną w tamtym okresie w Anglii istniało wiele opuszczonych klasztorów.

Druga metafora jest zdecydowanie bardziej tradycyjna, życie jest w niej porównane do zachodzącego słońca, na miejsce którego przychodzi noc, bliźniaczka śmierci.

Ostatnia, trzecia matefora ukazuje gasnący ogień, Przez to pożarty, co dotąd pożerał. Szekspir jest zdania, że to, co w młodości pozwalało mu korzystać z życia, teraz może doprowadzić go do śmierci.

Istotne jest, że wszystkie procesy te, zarówno pory roku jak i wschody i zachody słońca, mają charakter cykliczny. Z drugiej strony jednak zmienia się czas ich trwania: najpierw jest to kilka miesięcy, później doba, ogień zaś gaśnie ledwie kilka godzin.

Zakończenie utworu stanowi bezpośrednie odniesienie do tajemniczego młodzieńca, który darzy poetę coraz większym uczuciem:
Widzisz to, rośnie twoje miłowanie
Chcesz kochać wiedząc, że przyjdzie rozstanie.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• The Sonnets – pełny tekst wraz z komentarzem (en)

Przypisy