Sosna długoigielna

Z Wikipedii

Sosna długoigielna
Las sosny długoigielnej, niedaleko Georgetown, Południowa Karolina, USA
Systematyka
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	nagonasienne
Klasa	iglaste
Rząd	sosnowce
Rodzina	sosnowate
Podrodzina	Pinoideae
Rodzaj	sosna
Gatunek	sosna długoigielna
Nazwa systematyczna
Pinus palustris
Mill.
Kategoria zagrożenia (CzKGZ) EX EW CR EN VU NT LC Kategoria: narażony
Galeria zdjęć i grafik

Sosna długoigielna (Pinus palustris Mill.) – gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych. Pochodzi z południowych obszarów USA, występuje od wschodniego Teksasu do południowej Wirginii i północnej Florydy.

[edytuj] Charakterystyka

Sosna długoigielna osiąga pełne rozmiary w wieku 100–150 lat, dożywa 300 lat.

Pień

Osiąga wysokość 30–35 m i średnicę 0,7 m. W przeszłości odnotowane były okazy o wysokości 47 m i średnicy 1,2 m. Kora gruba, czerwonawo-brązowa, łuskowata.

Liście

Ciemnozielone igły, osadzone w pęczkach po trzy. Często skręcone, o długości 20–45 cm.

Szyszki

Męskie pojawiają się w lipcu, żeńskie w sierpniu, do zapylenia dochodzi na wiosnę następnego roku. Męskie owalne, długości 3–8 cm. Żeńskie dojrzewają w ok. 20 miesięcy od zapylenia. Dojrzałe są żółto-brązowe, długości 15–25 cm, szerokości 5–7 cm (otwarte do 12 cm). Łuski z małym ale ostrym kolcem skierowanym w dół. Nasiona o długości 7–9 mm, ze skrzydełkiem o długości 25–40 mm.

Korzenie

U młodych drzew wyrasta długi (2–3 m) korzeń główny. Dorosłe drzewa mają szeroko rozrośnięte korzenie boczne.

Wymagania

Rośnie przeważnie na piaszczystych glebach, w północnej Alabamie czasem na gliniastych.