Stanisław Grodzicki
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Stanisław Grodzicki (ur. 1912 w Ostrołęce - zm. 1946) - pilot, major Wojska Polskiego.
W 1940 walczył w powietrznej obronie Anglii w nocnym myśliwskim dywizjonie 307, którego przez pewien czas był dowódcą. Za bohaterski udział w wojnie otrzymał wiele odznaczeń, zarówno ze strony angielskiej jak i polskiej. Zginął dwa lata później uczestnicząc w pokazach lotniczych.
Stanisław Grodzicki, podpułkownik pilot - stopień brytyjski Wing Commander, numer służbowy RAF: P-76623, urodzony 1 marca 1905 roku w Ostrołęce. W 1925 roku ukończył Seminarium Nauczycielskie w Łomży i przez rok pracował jako wiejski nauczyciel. Zrezygnował z wykonywania tego zawodu i odbył kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi- Komorowie. W roku 1927 wstąpił do Oficerskiej Szkoły Lotnictwa w Dęblinie. Absolwent 3 promocji, mianowany podporucznikiem obserwatorem 15 sierpnia 1929 roku. Po promocji przydzielony jako obserwator do eskadry liniowej 4. Pułku Lotniczego w Toruniu, skąd w 1931 roku został odkomenderowany do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na kurs pilotażu. Powrócił do 4. Pułku Lotniczego i przez pewien czas dowodził 141 eskadrą myśliwską. W 1935 roku został przeniesiony do 1. Pułku Lotniczego w Warszawie, gdzie od 1 listopada 1937 roku dowodził 212 eskadrą bombową. Uczestnik Wojny Obronnej Polski 1939. Pełnił obowiązki kierownika szkolenia na samolotach PZL P-37 "Łoś" w ośrodku szkolenia w Małaszewiczach koło Brześcia. Przez Rumunię przedostał się do Francji i jednym z pierwszych transportów w grudniu 1939 roku odpłynął do Anglii. Został skierowany na przeszkolenie specjalistyczne do 15 Podstawowej Szkoły Latania w Carlisie, a następnie do 15 OTU w Aston Down. Od 15 listopada 1940 roku dowodził 307 nocnym dywizjonem myśliwskim. 11 czerwca 1941 roku przeszedł na odpoczynek operacyjny. W 1944 roku otrzymał przydział do 305 dywizjonu bombowego. Początkowo był dowódcą eskadry, a od 1 lutego 1945 roku do 31 października 1945 roku dowódcą tegoż dywizjonu. Po przekazaniu obowiązków dowódcy dywizjonu swojemu następcy służył w Brytyjskim Lotnictwie Okupacyjnym (BAFO). 13 lutego 1946 roku na samolocie Douglas DC-3 "Dacota", należącym do 435 dywizjonu transportowego RAF, odbywał lot służbowy z Niemiec do Anglii z innymi oficerami Polskich Sił Zbrojnych. Zginął w wypadku lotniczym (samolot rozbił się podczas gęstej mgły) w miejscowości Surrey Hills, koło Orpington. Pochowany został na cmentarzu St. Mary Cry w Orpington (Kent), grób nr E 95. Odznaczony był Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1.03.1945 roku), trzykrotnie Krzyżem Walecznych, brytyjskim Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym (DFC), Złotym Krzyżem Zasługi, Polową Odznaką Pilota oraz innymi odznaczeniami polskimi i angielskimi.
[edytuj] Źródła:
-Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa "Ksiega lotnikow polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939 - 1946", Wydawnictwo MON, Warszawa 1989; -Józef Zieliński "305 Dywizjon Bombowy Ziemi Wielkopolskiej i Lidzkiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego", Dom Wydawniczy "Bellona", Warszawa 2004;
