Stratocumulus

Z Wikipedii

Stratocumulus

Stratocumulus (Sc – chmura warstwowo-kłębiasta) – chmura w postaci szarej warstwy albo wielu płatów przypominających kształtami bryły, złożona z kropel chmurowych wody. Niekiedy towarzyszą jej niewielkie opady deszczu lub virga. Przeważnie występuje poniżej 2 400 m.

Termin stratocumulus został wprowadzony przez niemieckiego fizyka i meteorologa Ludwiga Kaemta w 1840 roku na oznaczenie chmury, która nie jest wystarczająco płaska, żeby być nazwana stratusem ale nie jest też wystarczająco konwekcyjna, żeby być nazwana cumulusem.

Olbrzymie obszary stratocumulusów są zlokalizowane klimatycznie po wschodnich częściach oceanów w umiarkowanych szerokościach co jest spowodowane dwoma głównymi czynnikami:

przy zachodnich wybrzeżach kontynentów ogólna cyrkulacja oceanu wymusza wypływ zimnej wody,
ogólna cyrkulacja atmosfery z głęboką konwekcją w rejonie Tropikalnej Strefy Konwergencji (ITCZ) w pobliżu równika powoduje kompensujące osiadanie powietrza w szerokościach umiarkowanych, sprzyjając tym samym powstawaniu chmur stratyfikowanych.

Najbardziej znanym przykładem takiego systemu chmurowego są chmury przy wybrzeżu Kalifornii w USA. Chmury na zdjęciach i filmach pokazujące most Golden Gate w San Francisco są stratocumulusem Kalifornijskim. Najwiekszym obszarem stratocumulsa na świecie jest wybrzeże Pacyfiku w rejonie Chile i Peru.

Ze względu na rozmiar nad oceanem, często porównywalny z wielkością połowy kontynentu europejskiego, Stratocumulusy są jednym z najważniejszych elementów ogólnej zmiany klimatu. Prawie 50-70% całego promieniowania słonecznego jest odbijana przez Stratocumulsy (patrz albedo ziemskie) w czasie dnia. W nocy chmury te kontrolują (zmniejszają) spadek temperatury na powierzchni ziemi w stosunku do sytuacji z czystym niebem.

Stratocumulusy oceaniczne umiarkowanych szerokości są jednym z nielicznych przykładów chmur, w których wielkoskalowy przepływ powietrza jest zstępujący (w kierunku ku ziemi) podczas gdy chmury konwekcyjne typu cumulus czy większość chmur frontalnych (cirrus, stratus) jest wymuszana przez kondensację związaną z ruchem wstępującym powietrza. Chmury stratocumulus umiarkowanych szerokości są eleganckim przykładem delikatnej równowagi pomiędzy strumieniem pary wodnej z oceanu, przenoszonej przez ruchy w turbulencyjnej warstwie granicznej, ograniczonej od góry przez wielkoskalową inwersję osiadania, i podtrzymywaną energią promieniowania podczerwonego (ziemskiego) a rozpraszaną przez promieniowanie słoneczne. Chmury te są jednymi z najbardziej badanych chmur na świecie za pomocą technik satelitarnych, meteorologicznych plac polowych (samoloty, teledetekcja) i modeli numerycznych fizyki chmur.

Symbol, którym oznacza się chmury typu stratocumulus: