STS-2

Z Wikipedii

STS-2

Dane misji
Oznaczenie	STS-2
Wahadłowiec	Columbia
Platforma startowa	39-A
Start	12 listopada 1981, (15:10:00 UTC)
Lądowanie	14 listopada 1981, (21:23:11 UTC) , Baza Edwards
Czas trwania	2 dni, 6 godzin, 13 minut i 11 sekund
Wysokość orbity	222-231 km
Inklinacja orbity	38°
Przebyta odległość	1 729 653.73 km
Zdjęcie załogi
Joseph Engle (po lewej) i Richard Truly (po prawej)
Poprzednia misja	Następna misja
STS-1	STS-3
Program lotów wahadłowców

STS-2 (ang. Space Transportation System) – drugi (z czterech) doświadczalnych lotów wahadłowca.

[edytuj] Załoga

Joe H. Engle (1) – dowódca
Richard H. Truly (1) – pilot

(liczba w nawiasie oznacza ilość lotów odbytych przez każdego z astronautów)

Członkowie załogi misji (STS-4) byli załogą zapasową

Thomas K. Mattingly (2) – dowódca
Henry W. Hartsfield (1) – pilot

[edytuj] Przygotowania

OPF – 29 kwietnia 1981
VAB – 10 sierpnia 1981
Platforma startowa 39A – 31 sierpnia 1981

[edytuj] Opis misji

Columbia wystartowała 12 listopada 1981 roku ze stanowiska 39-A na przylądku Canaveral. Celem misji było sprawdzenie zachowania systemów wahadłowca podczas wprowadzenia na orbitę, lotu oraz lądowania. Planowana pięciodniowa misja została skrócona do dwóch po awarii ogniwa paliwowego. Orbiter wylądował w Bazie Edwards 14 listopada, po 2 dniach 6 godzinach i 13 minutach lotu okrążywszy 37 razy Ziemię.

Dwa razy przekładano termin startu. Za pierwszym razem 9 października gdy wylało się paliwo nalewane do zbiorników RCS. Zaś 4 listopada odkryto zwiększone ciśnienie oleju w dwóch z trzech ogniw paliwowych. Na koniec, w samym dniu startu wymieniono źle działającą jednostkę przekazywania danych.

Mimo problemów 90% zadań misji zostało zrealizowanych – m.in. po raz pierwszy przetestowano zbudowane przez Kanadę ramię wahadłowca RMS. W skład ładunku wszedł zamontowany na platformie pochodzącej ze Spacelaba zestaw urządzeń obserwacyjnych OSTA-1 (waga 2447 kg) do badania z orbity bogactw mineralnych, pogody, oceanu oraz środowiska. Drugim ładunkiem był użyty też w STS-1 zestaw czujników DFI – Development Flight Instrumentation, które na bieżąco rejestrowały naprężenia podczas wszystkich faz lotu.

Tylko w misjach STS-1 i STS-2 używano pokrytego ochronną powłoką FRL zbiornika zewnętrznego. Ze względu na koszty (waga FRL), w późniejszych lotach zrezygnowano z tej powłoki.