Stylometria
Z Wikipedii
Stylometria - metoda analizy dzieła sztuki dla ustalenia statystycznej charakterystyki stylu autora. Służy głównie rozstrzyganiu kwestii autorstwa dzieł anonimowych bądź chronologii przekazu.
W 1439 roku Lorenzo Valla udowodnił, że dokument "Donacja Konstantyna" jest falsyfikatem, dowód opierając na porównaniu łaciny tam użytej z dokumentami z epoki. Można to uznać za prapoczątek stylometrii, pierwszy udokumentowany przypadek zastosowania analizy porównawczej dla ustalenia autentyczności. Jednak prawdopodobnie współczesna stylometria bierze swój początek w sugestii Augusta de Morgana, który w 1851r. postawił tezę, iż możliwa jest identyfikacja autorów tekstów biblijnych na podstawie analizy długości słów używanych przez poszczególnych autorów.
Początkowo stylometria stosowana była do analizy tekstów. Założenia stylometrii przedstawił w roku 1890 Wincenty Lutosławski, w pracy "Principes de stylometrie". Metodę wykorzystał do analizy dzieł Platona. Analiza polegała na ustaleniu liczbowych rozkładów stylemów (elementarnych jednostek językowo-stylistycznych): pewnych słów, zwrotów, wyrażeń, kolokacji.
Zastosowanie komputerów umożliwiło zastosowanie stylometrii do badań utworów muzycznych i malarstwa. Tutaj w ustaleniu charakterystyki stylu wykorzystywane są: analiza fraktalna, analiza głównych składowych, algorytm genetyczny oraz sieci neuronowe.