Sucha igła

Z Wikipedii

Sucha igła (suchoryt, pointe sèche) – nazwa wklęsłej techniki graficznej, polegającej na tworzeniu obrazu-matrycy za pomocą stalowej igły na wypolerowanej płycie miedzianej, cynkowej lub mosiężnej.

Igła, zagłębiając się w powierzchnię płyty, pozostawia rowek oraz wystający wiórek metalowy, zatrzymujące farbę. Tak powstały rysunek daje efekt tzw. dymka obok głównej kreski. Na papierze daje to efekt szkicu ołówkowego.

Otrzymaną matrycę powleka się farbą i czyści jak w miedziorycie, a następnie odbija na zwilżonym papierze, stosując minimalny nacisk prasy. Matryca ulega szybkiemu zniszczeniu ze względu na ścieranie i rozgniatanie wiórków zatrzymujących farbę, więc liczba dobrych odbitek jest niewielka. Próby zwiększenia trwałości matrycy m.in. przez galwaniczne niklowanie (zwł. w Niemczech w XIX w.) prowadziły do zatracenia swobodnego, rysunkowego charakteru odbitek i zostały zarzucone. Sucha igła jest bardzo zbliżona (jeśli chodzi o sposób otrzymywania obrazu) do mezzotinty; obie te techniki doskonale się uzupełniają, co było wykorzystywane zwłaszcza w angielskiej grafice XVIII w.; na jednej płycie/matrycy partie walorowe (światłocień) były wykonywane w technice mezzotinty, a szczegóły dopracowywane za pomocą suchej igły; w efekcie powstawały prace graficzne o wyjątkowych (i niemożliwych do naśladowania w innych technikach graficznych) walorach estetycznych.

Sucha igła jest techniką często uzupełniającą inne techniki graficzne jak akwaforta, akwatinta czy miękki werniks.

Rysunek igłą na blasze miedzianej jest również etapem wstępnym powstawania miedziorytu.