Supergranulacja

Z Wikipedii

Obraz przedstawia supergranulację na powierzchni Słońca odtworzona na podstaiwe pomiarów instrumentu MDI znajdującego się na pokładzie satelity SOHO. Zanik supergranulacji w pobliżu centrum tarczy słonecznej nie jest rzeczywisty. Efekt ten wynika z własności instrumentu MDI który mierzy wyłącznie ruchy plazmy wzdłuż linii widzenia. Źródło: SOHO/MDI

Supergranulacja to wielkoskalowe komórki widoczne w polu prędkości horyzontalnych materii fotosferycznej. Komórki te określane są mianem supergranul, jednak nie należy ich mylić z dużymi granulami, które są tworami znacznie mniejszymi i o innej naturze. Przy pomiarach prędkości radialnej w fotosferze supergranulacja ujawnia się w obszarach bliskich brzegowi tarczy i nie można jej zmierzyć w centrum tarczy Słońca.

Typowy rozmiar poszczególnej supergranuli to 32000 km. Supergranule są tylko nieco większe w okolicach obszarów aktywnych. Materia w obrębie supergranuli rozpływa się od środka na zewnątrz z typową prędkością 300 m/s i spływa w dół na brzegach supergranuli z prędkością około 150 m/s. Ruch wznoszący wewnątrz supergranuli jest słaby.

Wewnątrz supergranul nie obserwuje się zmian temperatury materii, co powoduje, że supergranulacja nie jest widoczna dla oka. Za powstawanie supergranulacji najprawdopodobniej odpowiedzialne są duże komórki konwekcyjne występujące w słonecznej warstwie konwektywnej tuż pod fotosferą.

Supergranulacja jest ściśle związana z siatką chromosferyczną obserwowaną w chromosferze oraz warstwie przejściowej.