Z Wikipedii
Szanta zwyczajna (Marrubium vulgare L.) – gatunek byliny z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae Lindl.). Pochodzi z Azji Centralnej. Występuje także w Europie i Ameryce, gdzie jest gatunkiem zawleczonym. Ma wiele nazw ludowych: krzecina (lubelskie), krzeszyna (podlaskie), gojnik (podkarpackie). W Polsce gatunek rzadki, uznawany za antropofit zadomowiony[1], archeofit[2].
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Łodyga wzniesiona, gałęzista, w górnej części czterokanciasta. Cała kutnerowato owłosiona o włoskach gwiazdkowatych. Wysokość do 50 cm.
- Korzeń
- Biały, prosty, drewniejący.
- Liście
- Dolne sercowato-okrągławe, górne jajowate, wszystkie ogonkowe. Naprzeciwległe, pomarszczone, nierówno karbowane, wierzchem ciemnozielone, spodem pokryte szarym kutnerem.
- Kwiaty
- Zebrane w nibyokółki wyrastające w kątach liści, tworzące kulistawe kwiatostany. Kwiaty drobne, nieforemne; kielich drobny, dziesięcioząbkowy, do 0,8 cm długości; korona brudnobiała, dwuwargowa, do 0,6 cm dł., kutnerowata. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
- Owoc
- Podługowate rozłupki, odwrotnie jajowate, na szczycie ucięte, owłosione.
- Biotop
- Siedliska ruderalne, przydroża. Chamefit, hemikryptofit.
[edytuj] Zagrożenia
Roślina umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006)[3] w grupie gatunków wymierających, krytycznie zagrożonych (kategoria zagrożenia E).
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina lecznicza:
- Surowiec zielarski: ziele szanty - Herbe Marrubii (Herbe Prasii) zawiera gorycz - marubinę (diterpen), śluzy, sterole, garbniki, cholinę, kwasy organiczne, trójterpeny.
- Działanie: wykrztuśne, uspokajające, moczopędne. Pobudza apetyt, wydzielanie soku żołądkowego, żółci oraz reguluje częstotliwość skurczów serca. Jest używana do leczenia nieżytów górnych dróg oddechowych, kataru, astmy, zaburzeń przewodu pokarmowego, chorób wątroby i woreczka żółciowego oraz przy zaburzeniach miesiączkowania. Bardzo gorzka w smaku.
[edytuj] Ciekawostki
- Szanta "od zawsze" jest uznawana za środek przeciwkaszlowy. Pierwszy opisał ją Hipokrates.
- Botaniczna nazwa naukowa wywodzi się od hebrajskiego marrob, co oznacza "gorzki sok".
Przypisy
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Vascular Plants of Poland - A Checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 1995. ISBN 83-85444-38-6.
- ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
[edytuj] Bibliografia
- Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
- Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.