Szkło dichroiczne
Z Wikipedii
Szkło dichroiczne jest to szkło, na którym w próżni, za pomocą działa elektronowego, nałożono tlenki metali (złota, srebra, tytanu, chromu, aluminium, cyrkonu, magnezu i krzemu) w postaci wielu cienkich warstw. Warstwy te mają grubość łącznie grubość około 700 angstremów. Termin dichroiczne oznacza, że szkło jest wielokolorowe, przy czym widzialny kolor jest różny w zależności od kąta patrzenia. To, co widzimy, to interferencja światła odbitego od tych warstw, które same w sobie nie mają koloru. Efekt ten nosi nazwę iryzacji.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Szkło dichroiczne zostało opracowane przez NASA w celu zastosowania w lustrach satelitów. W 1976 roku pracownicy tej agencji zdali sobie sprawę z artystycznego potencjału tego szkła i zaczęli je sprzedawać po zawrotnej, jak na tamte czasy, cenie 25 dolarów za cal kwadratowy. Obecnie cena tego materiału to około 2 USD za cal kwadratowy.
[edytuj] Zastosowanie w sztuce
Wiele (czasami kilkadziesiąt) warstw szkła dichroicznego stapia się w temperaturze około 900 stopni Celsjusza z warstwami zwykłego szkła. Niektóre długości fal świetlnych są przepuszczane, inne odbijane, co powoduje grę barw. Rezultatu nigdy nie da się idealnie powtórzyć, dzięki czemu każdy wyrób jest jedyny w swoim rodzaju. Wytworzone w ten sposób kamienie czasami przypominają - używany również w biżuterii - ammolit.
[edytuj] Zobacz też
- Fizyka: optyka cienkich warstw, interferencja, bańka mydlana, pierścienie Newtona, filtr dichroiczny
- Mineralogia: opalescencja, opalizacja, schillerescencja, labradoryzacja, awenturyzacja, adularyzacja, asteryzm
- Meteorologia: wieniec, halo, tęcza
