Szkoły narodowe w muzyce

Z Wikipedii

Szkoły narodowe to kierunek w muzyce w XIX wieku.
Budząca się w XIX wieku świadomość narodowa nie pozastała bez wpływu na muzykę. Idee narodowej odrębności wywołały zainteresowanie kompozytorów rodzimym folklorem, sięgano do narodowych mitów, legend, czy wydarzeń historycznych.

Najbardziej znaną wówczas szkołą narodową była rosyjska Potężna gromadka. Na jej działalność ogromny wpływ wywarli: Michał Glinka, uznawany za ojca narodowej opery rosyjskiej i Aleksander Dargomyżski.

Najwcześniej jednak kierunek zwany narodowym przejawił się w operze niemieckiej, w twórczości Karola Marii von Webera. Inną ważną postacią reprezentującą ów kierunek był Ryszard Wagner. Odszedł on od tradycyjnej formy opery wykształconej w muzyce włoskiej i francuskiej. Przekształcając ją stworzył odrębną formę muzyczną nazwaną „dramatem muzycznym”. Tematyką dramatu muzycznego były mity, podania i legendy m.in. starogermańskie, na podstawie których stworzył słynną tetralogię pt. „Pierścień Nibelunga’’ (składał się z czterech dramatów muzycznych pt. „Złoto Renu’’, „Walkiria”, „Zygfryd” i „Zmierzch bogów”). W jego twórczości muzyka, słowo, gest, ruch i scenografia tworzą nierozerwalną całość.

Reprezentantami innych szkół narodowych byli m.in.:

• Edward Grieg (Norwegia)
• César Franck (Francja)
• Isaac Albeniz (Hiszpania)
• Bedrzich Smetana (Czechy)
• Antoni Dvořák (Czechy)
• Stanisław Moniuszko (Polska)
• Fryderyk Chopin (Polska)