Szlak murawski
Z Wikipedii
Szlak murawski - jeden z kilku stałych szlaków napadów Tatarów Krymskich na Ruś. Wiódł od Perekopu poprzez Dzikie Pola, linią wododziału Dniepru z Donem, nad Worsklą, Dońcem, Sejmem do Tuły. Przechodził przez 11 brodów. Zygmunt Gloger uważał go za naturalną granicę wschodnią Kijowszczyzny [1].
Pochodzenie nazwy nie jest znane, może być wywodzone od słowa murawa, czyli trawa, co jednak nie wyjaśnia, dlaczego akurat ten szlak zostałby od trawy nazwany, skoro porastała ona całe znaczne terytoria. Nazwa może pochodzić również od podobnie nazwanej miejscowości.
Szlak miał kilka odgałęzień: bakajewskie, izjumskie, kalmiuskie, kończakowskie, staro- i nowoposelskie, romodanowskie, sahajdaczne. Szlak używany był również przez kupców i dyplomatów.
W ciągu pierwszej połowy XVI wieku szlakiem przeszło 43 najazdy. Dlatego dla ochrony przez atakami wniesiono biełgorodski system obronny z licznymi twierdzami, jak liwińską (1586), oskolską (1586), biełgorodską (1589), bałujkowską (1599) i innymi.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Zygmunt Gloger, Geografia historyczna ziem dawnej Polski, ss. 239-241
