Sztuka analityczna
Z Wikipedii
Sztuka analityczna (ros. analiticzeskoje iskusstwo) - kierunek w rosyjskiej sztuce awangardowej XX w.
Nazwa i podstawy teoretyczne kierunku wprowadzone w latach 20. przez rosyjskiego malarza Pawła Fiłonowa i grupę jego uczniów. Założyli oni w 1925 r. w Leningradzie grupę twórczą pod nazwą "Mistrzowie sztuki analitycznej" (ros. Mastiera analiticzeskogo iskusstwa). Grupa działała oficjalnie do 1932 r., ale faktycznie zajęcia w pracowni Fiłonowa trwały aż do jego śmierci w czasie blokady w 1941 r. Skład i liczebność grupy zmieniał się w różnych okresach, i obejmował ok. 70 artystów, głównie malarzy i grafików. Trzon grupy tworzyli m.in. Paweł M. Kondratjew, Andriej Saszin, Wasilij Kupcow, Sofija L. Zaklikowskaja, Wsiewołod A. Silimo-Samuiłło. W dorobku grupy prócz malarstwa sztalugowego są projekty scenografii, grafiki propagandowej, ilustracji i grafiki książkowej. Po początkowych sukcesach, wystawach i przychylności krytyki, w miarę narastania tendencji socrealistycznych w sztuce radzieckiej zaczęła być zwalczana jako niewłaściwa ideologicznie. Pozostawała mało znanym kierunkiem, właściwie aż do pieriestrojki. Pokazane pierwszy raz Europie prace Fiłonowa i jego uczniów na wystawie w Centrum Pompidou w 1990 r. wywołały duże zainteresowanie krytyki i publiczności.
Sztuka analityczna charakteryzowała się drobiazgowym analizowaniem szczegółów rzeczywistości, często idącym w kierunku rozbijania obrazu na mikroskopijne, autonomiczne fragmenty. Fragmentacja obrazu niekiedy szła w stronę pozornie abstrakcyjnego ornamentu, niekiedy miniaturyzacja części składowych zaczynała przypominać pointylizm.
