Tadeusz Sendzimir
Z Wikipedii
Tadeusz Sendzimir (ur. 5 lipca 1894 r. we Lwowie, zm. 1 września 1989 r. w Jupiter na Florydzie) - polski inżynier i wynalazca[1].
Urodził się we Lwowie. Tam ukończył IV Gimnazjum Klasyczne i Wydział Mechaniczny Politechniki Lwowskiej.
Podczas I wojny światowej pracował w kijowskich warsztatach samochodowych, a następnie w Rosyjsko-Amerykańskiej Izbie Handlowej. Pod koniec wojny wyjechał przez Władywostok do Szanghaju, gdzie założył pierwszą w Chinach fabrykę śrub, drutu i gwoździ.
W roku 1929 na krótko wyjechał do USA, jednak rok później wrócił do Polski. W 1932 w Nowym Bytomiu uruchomiono walcarkę według jego pomysłu, a w 1933 pierwszą w świecie linię technologiczną ciągłego wyżarzania i cynkowania blach stalowych na skalę przemysłową. W maju 1934 opracował i uruchomił w Hucie Pokój oryginalną linię produkcyjną do walcowania cienkiej blachy na zimno wedle własnego pomysłu. Cały proces oparty był na walcowaniu blachy z równoczesnym jej rozciąganiem.
Jego wynalazek spotkał się z olbrzymim zainteresowaniem za granicą, dzięki czemu w 1935 roku wyjechał do Paryża. Wybuch II wojny światowej zastał go w USA. Po wojnie pozostał na emigracji, gdzie nadal prowadził swą firmę specjalizującą się w projektowaniu maszyn do obróbki metalu. Był posiadaczem 73 patentów. Należał do znanych inżynierów polskiej emigracji.
Pod koniec życia założył wraz z żoną "Fundację Sendzimira", która do dzisiaj propaguje zasady rozwoju zrównoważonego w Polsce. Dziś fundacja jest prowadzona m. innymi przez jego syna, Jana Sendzimira.
W 1973 roku Senat Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie nadał mu tytuł doktora honoris causa. Sendzimir zmarł 1 września 1989 w Jupiter na Florydzie. 4 maja 1990 nadano jego imię hucie w Nowej Hucie, zwanej dawniej Hutą im. Lenina.
Został pochowany w na cmentarzu w Bethlehem pod Waterburgiem w trumnie z ocynkowanej stali, sporządzonej ściśle według jego technologii.
Przypisy
- ↑ Vanda Sendzimir, Steel will - The Life of Tad Sendzimir, Hipocrene Books, ISBN 0-7818-0169-9
