Ted Lindsay
Z Wikipedii
Robert Blake Theodore "Ted" Lindsay (ur. 29 lipca 1925 roku w Renfrew, Ontario, Kanada) - były profesjonalny napastnik w hokeju na lodzie. Karierę w NHL spędził w klubach Detroit Red Wings i Chicago Blackhawks. Był jednym z założycieli NHL Players' Association (Stowarzyszenie graczy NHL). W całej karierze zdobył ponad 800 punktów, był laureatem Art Ross Trophy w 1950 roku i czterokrotnie sięgał po Puchar Stanleya.
Spis treści |
[edytuj] Kariera zawodnicza
Ojciec Teda Lindsaya, Bert, zajmował się utrzymywaniem dobrego stanu technicznego lodowisk, lecz był też bramkarzem w niższych ligach i to właśnie on zachęcał syna to wybrania kariery sportowca. Ted zaczynał ją w Kirkland Lake w Ontario, skąd przeniósł się do St. Michael's Majors w Toronto. W 1994 oku grał w drużynie zdobywców Memorial Cup Oshawa Generals.
Dobre występy w lidze Ontario Hockey Association Junior A (obecnie Ontario Hockey League) spowodowały, że Lindsay został zaproszony przez Detroit Red Wings z NHL na obóz i po pozytywnych wynikach Lindsay zadebiutował w NHL w 1944 roku, mając wtedy 19 lat.
Lindsay nie błyszczał przez dwa pierwsze sezony w Skrzydłach, lecz w sezonie 1946/47 został połączony z Sidem Abelem i Gordiem Howe'em w linii, która została nazwana "Production Line", czyli "Linia Produkcyjna". Ci trzej zawodnicy osiągnęli w 1950 roku coś, czego nie udało się nikomu od tamtej pory - zajęli pierwsze trzy miejsca w lidze pod względem skuteczności a czołowe miejsce zajął Lindsay i sięgnął po Art Ross Trophy z 78 oczkami. Red Wings zdobyli też wtedy Puchar Stanleya. Lindsay stał się jednym z najlepszych graczy ligi i, mimo małej postury, otrzymał pseudonim "Terrible Ted" ("Straszny Ted") ze względu na ostrą i zawziętą grę.
Przez kolejne siedem lat w Detroit Lindsay doprowadził zespół do trzech kolejnych zwycięstw w lidze a w marcu 1957 roku znalazł się razem z Howem na okładce magazynu "Sports Illustrated".
[edytuj] Związek zawodowy
W tym samym roku był powodem spięć z właścicielami drużyn kiedy razem z Dougiem Harveyem z Montreal Canadiens poprowadził małą grupkę zawodników, mającą na celu stworzenie pierwszego Stowarzyszenia Graczy NHL. W tamtych czasach właściciele byli nimi w dosłownym znaczeniu tego słowa - zawodnicy byli generalnie związani z danym klubem przez całą karierę. Lindsey i reszta graczy zażądali takich podstawowych świadczeń jak minimalna płaca i dobrze zorganizowany plan emerytalny. Podczas gdy właściciele zarabiali krocie na sprzedaży biletów, zawodnicy grali za prawie żadne pieniądze i byli często zmuszeni podejmować się różnych dorywczych prac aby związać koniec z końcem. Prawie wszyscy zawodnicy mieli tylko średnie wykształcenie i parali się zawodowo hokejem całe życie. Nie mieli więc żadnych wizji przyszłości po zakończeniu kariery. Supergwiazdy w latach 50. zarabiały mniej niż 25 tysięcy dolarów rocznie, co nie wystarczało na godne życie po zakończeniu kariery.
[edytuj] Transfer do Chicago
Lindsay bardzo aktywnie pracował nad projektem związku a wielu z jego kolegów, popierających ten plan, zostawało degradowanych do niższych lig lub po prostu nie pozwalano im grać. Ted, jako jeden z najlepszych graczy NHL, został, jako forma represji, odesłany do Chicago Blackhawks. Drużyna ta odwiecznie zajmowała ostatnie miejsca w lidze. Lindsay grał tam trzy lata, nie osiągając niczego szczególnego, zdobywając 39, 58 i 28 punktów w kolejnych sezonach. Wystąpił też w dziesięciu meczach playoff, lecz nie doprowadził Jastrzębi do żadnego sukcesu. W roku 1960 zakończył karierę zawodniczą po raz pierwszy.
[edytuj] Koniec kariery i spuścizna
Cztery lata później, Sid Abel, były kolega z zespołu, w tym czasie trener i generalny menadżer Red Wings, zaproponował 39-letniemu Lindsay'owi powrót do gry. Ted zagrał jeden sezon, pomagając Wings wygrać sezon zasadniczy z 87 punktami. W pierwszej rundzie (a zarazem w półfinale) playoff odpadli jednak z Blackhawks w siedmiu meczach.
Red Wings nie mieli wystarczająco dużo miejsca w składzie, aby ochronić Lindsaya od draftu międzyligowego w 1965 roku. Ted bardzo chciał jednak zakończyć karierę w Detroit. Razem z Abelem postanowili "ukryć" Lindsaya na liście zawodników, którzy zakończyli karierę na sezon 1965/66 aby mógł powrócić sezon później. Toronto Maple Leafs zaprotestowali jednak w tej sprawie, co spowodowało, że Lindsay nie wrócił już na lodowiska. W 1977 Ted Lindsay został generalnym menadżerem Red Wings, którzy w tym okresie mieli duże problemy, żeby chociaż dostać się do playoff. Udało mu się jednak odwrócić los i został wybrany najlepszym działaczem ligi tego roku. W sezonie 1980/81 zasiadł też za ławką trenerską Skrzydeł. W 20 spotkaniach wygrał tylko trzykrotnie a przegrał 14 meczów.
W 1068 meczach sezonu zasadniczego Lindsay zdobył 379 bramek i 472 asysty, co daje mu 851 punktów. Zagrał w 133 meczach playoff, gdzie zanotował na koncie 47 bramek i 96 punktów. Ośmiokrotnie był wybierany do Pierwszej Drużyny Gwiazd NHL a raz do Drugiej Drużyny Gwiazd. W [[1966] roku został przyjęty do Galerii Sław Hokeja. 10 listopada 1991 roku Detroit Red Wings uhonorowali jego zasługi dla zespołu, zastrzegając jego numer 7. W 1998 roku uplasował się na 21. miejscu listy 100 Największych Hokeistów, zaproponowanej przez magazyn "The Hockey News".
[edytuj] Statystyki
| Sezon zasadniczy | Playoffy | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Sezon | Zespół | Liga | M | G | A | Pkt | MK | M | G | A | Pkt | MK | ||
| 1944-45 | Detroit Red Wings | NHL | 45 | 17 | 6 | 23 | 43 | 14 | 2 | 0 | 2 | 6 | ||
| 1945-46 | Detroit Red Wings | NHL | 47 | 7 | 10 | 17 | 14 | 5 | 0 | 1 | 1 | 0 | ||
| 1946-47 | Detroit Red Wings | NHL | 59 | 27 | 15 | 42 | 57 | 5 | 2 | 2 | 4 | 10 | ||
| 1947-48 | Detroit Red Wings | NHL | 60 | 33 | 19 | 52 | 95 | 10 | 3 | 1 | 4 | 6 | ||
| 1948-49 | Detroit Red Wings | NHL | 50 | 26 | 28 | 54 | 97 | 11 | 2 | 6 | 8 | 31 | ||
| 1949-50 | Detroit Red Wings | NHL | 69 | 23 | 55 | 78 | 141 | 13 | 4 | 4 | 8 | 16 | ||
| 1950-51 | Detroit Red Wings | NHL | 67 | 24 | 35 | 59 | 110 | 6 | 0 | 1 | 1 | 8 | ||
| 1951-52 | Detroit Red Wings | NHL | 70 | 30 | 39 | 69 | 123 | 8 | 5 | 2 | 7 | 8 | ||
| 1952-53 | Detroit Red Wings | NHL | 70 | 32 | 39 | 71 | 111 | 6 | 4 | 4 | 8 | 6 | ||
| 1953-54 | Detroit Red Wings | NHL | 70 | 26 | 36 | 62 | 110 | 12 | 4 | 4 | 8 | 14 | ||
| 1954-55 | Detroit Red Wings | NHL | 49 | 19 | 19 | 38 | 85 | 11 | 7 | 12 | 19 | 12 | ||
| 1955-56 | Detroit Red Wings | NHL | 67 | 27 | 23 | 50 | 161 | 10 | 6 | 3 | 9 | 22 | ||
| 1956-57 | Detroit Red Wings | NHL | 70 | 30 | 55 | 85 | 103 | 5 | 2 | 4 | 6 | 8 | ||
| 1957-58 | Chicago Blackhawks | NHL | 68 | 15 | 24 | 85 | 39 | 110 | - | - | - | - | ||
| 1958-59 | Chicago Blackhawks | NHL | 70 | 22 | 36 | 58 | 184 | 6 | 2 | 4 | 6 | 13 | ||
| 1959-60 | Chicago Blackhawks | NHL | 68 | 7 | 19 | 26 | 91 | 4 | 1 | 1 | 2 | 0 | ||
| 1964-65 | Detroit Red Wings | NHL | 69 | 14 | 14 | 28 | 173 | 7 | 3 | 0 | 3 | 34 | ||
| NHL Ogółem | 1068 | 379 | 472 | 851 | 1808 | 133 | 47 | 49 | 96 | 194 | ||||
