Montreal Canadiens

Z Wikipedii

Montreal Canadiens
Przydomek	Habs
Nazwa maskotki	Youppi
Konferencja	Wschodnia
Dywizja	Northeast
Rok założenia	1909
Arena	Bell Centre
Miasto pochodzenia	Montreal, Quebec
Barwy	niebiesko-biało-czerwone
Właściciel	George N. Gillett Jr.
Manager	Bob Gainey
Główny trener	Guy Carbonnau
Kapitan	Saku Koivu
Liga	National Hockey League
Puchar Stanleya	1915-1916, 1923-1924, 1929-1930, 1930-1931, 1943-1944, 1945-1946, 1952-1953, 1955-1956, 1956-1957, 1957-1958, 1958-1959, 1959-1960, 1964-1965, 1965-1966, 1967-1968, 1968-1969, 1970-1971, 1972-1973, 1975-1976, 1976-1977, 1977-1978, 1978-1979, 1985-1986, 1992-1993
Mistrzowie konferencji	1975-1976, 1976-1977, 1977-1978, 1978-1979, 1980-1981, 1985-1986, 1988-1989, 1992-1993
Mistrzowie dywizji	1927-1928, 1928-1929, 1929-1930, 1930-1931, 1931-1932, 1936-1937, 1967-1968, 1968-1969, 1972-1973, 1974-1975, 1975-1976, 1976-1977, 1977-1978, 1978-1979, 1979-1980, 1980-1981, 1981-1982, 1984-1985, 1987-1988, 1988-1989, 1991-1992, 2007-2008
Oficjalna strona internetowa

Montreal Canadiens zawodowa drużyna hokejowa, majaca swoja siedzibę w Montrealu, Quebec, Kanada. Grają w lidze NHL w konferencji Wschodniej w dywizji północnej.

Canadiens zdobyli więcej razy Puchar Stanleya niż wszystkie inne drużyny NHL. Udało im się to osiągnąć 24 razy (pierwszy tytuł zdobyty w 1916 zdobyli jeszcze zanim powstała liga NHL). Montreal rozgrywa mecze u siebie w hali Bell Centre, która do 2003 nosiła nazwę Molson Centre. Puchar zdobyty w 1993 był ostatnim zwycięstwem w lidze NHL odniesionym przez drużynę kanadyjską.

Spis treści 1 Historia 1.1 1910-17: Przed NHL 1.2 1917-32: Wczesne lata NHL 1.3 1932-67: Śmierć Morenza i Originalnej Szóstki 1.4 1967-86: Era rozrostu 1.5 1986-teraz 2 Najlepiej punktujący zawodnicy 2.1 Indywidualne rekordy 2.1.1 W karierze 2.1.2 W sezonie 3 Aktualny skład 4 Liderzy 4.1 Kapitanowie 4.2 Trenerzy 4.3 Galeria Sław 4.4 Zastrzeżone numery 5 Linki

[edytuj] Historia

Klub został założony w 1909, osiem lat przed założeniem NHL i jest najstarszym klubem w lidze.

[edytuj] 1910-17: Przed NHL

Canadiens zostali założeni 4 grudnia, 1909 i byli jednymi z pomysłodawców ligi National Hockey Association (NHA). Klub w tamtym okresie grał pod nazwą Les Canadiens. Swój pierwszy mecz rozegrali 5 stycznia, 1910, a ich trenerem był Jack Laviolette.

Sezon 1914-1915 był pierwszy kiedy Canadiens zaczęli grać w swoich czerwonych bluzach z niebieskim paskiem po środku i czerwoną literą C na środku bluzy. Jedyn różnica pomiędzy tamtymi strojami a obecnymi jest to, iż wtedy w literze C znajdowała się litera A, a teraz jest litera H. W sezonie 1915-1916 Canadiens pokonali w finale rozgrywek Portland Rosebuds i zdobyli swój pierwszy Puchar Stanleya.

[edytuj] 1917-32: Wczesne lata NHL

W 1917 Canadiens i cztery inne drużyny NHA utworzyły ligę NHL. Liga została utworzona z powodu sporów z właścicielem Toronto Blueshirts Eddim Livingstonem. Właściciel Montreal Canadiens George Kennedy i jako sojusznicy chcieli pozbyc się Livingstona z liga lecz by uniknąć rozprawy sądowej woleli utworzyć własną ligę. Kennedy pozyczył pieniadze Tommiemu Gormanowi, aby ten założył klub Ottawa Senators. W czasi sezonu 1917-1918 Joe Malone strzelił 44 bramek co pozostało rekordem na następne 27 lat. 18 lutego, 1918 bramkarz Georges Vezina zaliczył pierwszy shutout w lidze w meczu przeciwko Toronto Arenas wygranym 9-0. Wygrali sezon regularny, awansując do play-offów, lecz przegrali w nich w meczach z Toronto. Toronto zmieniło w późniejszych latach nazwę na Toronto Maple Leafs.

Rok później zmierzyli się z Seattle w finale 1918-1919. Tragicznie w momencie gdy stan finałów wynosił 2-2 gracze obu drużyn zarazili się grypą. W dniu decydującego starcia prawie wszyscy gracze Montrealu znajdowali się w szpitalu. Kennedy nie potrafił znaleźć zastępców. Ostatni mecz został odwołany i Kennedy zaoferował puchar Seattle Metropolitans, jednakże trener tej drużyny Pete Muldoon uznał, że zwycięstwo w takich warunkach jest niesprawiedliwe. W rezultacie tego sezon 1918-1919 jest uznawany za nierozstrzygnięty. Canadiens mieli sporo problemów po sezonie. Grający trener Newsy Lalonde był chory przez miesiąc, a napastnik Joe Hall zmarł pięc dni po finałach. Druzyna straciła też swoją gwiazdę Joe Malona, który był wypożyczony z Quebec Bulldogs. Kennedy zmarł w 1921, nigdy nie wyleczywszy się z grypy. Wdowa po nim sprzedała druzynę Leo Dandurandowi, byłemu graczu Josephowi Cattarinich i Louisowi A. Letrourneau.

W sezonie 1923-24 z debiutantem Howie Morenz, który dołaczył do Aurel Joliat i Billego Bouchera, Canadiens raz jeszcze zdobyli puchar pokonując w play-offach Calgary Tigers i Vancouver Millionaires. W sezonie 1924-1925 Montreal przegrał z drużyną Victoria Cougars, która obecnie nosi nazwę Detroit Red Wings. Klub stracił Vezina, który zmarł z powodu wirusa w 1925. W następnym sezonie Canadiens podpisało kontrakt z George Hainsworth, który zdobył utworzony w tym samym roku Puchar Vezina. Puchar ten otrzymuje bramkarz, który wpuści najmniejszą ilośc bramek w sezonie. Hainsworth zdobywał ten pucharu przez najbliższe kilka lat.

W sezonach (1929-1930) i (1930-1931) Montreal zdobywał mistrzostwa pokonując w finale drużyny, które były najlepsze po sezonie zasdniczym. W pierwszym przypadku pokonali Boston Bruins, natomiast w drugim wygrali z Chicago Blackhawks.

[edytuj] 1932-67: Śmierć Morenza i Originalnej Szóstki

Gwiazdy Canadiens (Morenz and Joliat) zawodziły w wczesnych latach trzydziestych, a klub miał najgorzszy wynik w lidze w sezonie 1935-1936. W wyniku takiego słabego osiagnięcia władze NHL dały Montrealowi prawo do wszystkich francuskich kanadyjczyków grajacych w lidze na dwa lata. W sezonie 1936-1937 klub miał drugi wynik lidze, lecz wynik ten zszedł na drugi plan w wyniku śmierci Morenza, która miała miejsce 8 marca, 1937. Zawodnik ten miał w chwili śmierci tylko 34 lata. Śmierć spowodowana była uderzeniem zawodnika kijem w nogę przez Earla Seiberta z drużyny Chicago Blackhawks, w meczu który miał miejsce 28 stycznia, 1975. Atak ten doprowadził u zawodnika do ataku apopleksji a w efekcie do śmierci.

Canadiens jeszcze raz ugrzęźli w miernocie na kolejne kilka sezonów. Najsłabszy wynik klub osiągnął w sezonie 1939-1940 kiedy to odniósł tylko 10 zwycięstw w sezonie, co jest najgorszym wynikiem Montralu w historii. Wyniki te prowadziły do plotek, że Montreal Canadiens mogą przestać istnieć. Niespodziewany ratunek nadszedł od właściciela Toronto Conn Smythe. Smythe uważał iż liga może nie przetrwać bez jednego ze swoich założycieli. Przekonał właścicieli Canadiens, żeby zatrudnili trenera Toronto Dicka Irvina, który doprowadził jego drużynę do szeiściu finałów w ostatnich osmiu sezonach.

Irvinowi nie zabrało dużo czasu by poptrawić wyniki Canadians. Jego praca zaczęła przynosić owoce, gdy utworzył linię z trójki zawodików. Linię tą tworzyli Maurice "Rocket" Richard, Toe Blake and Elmer Lach. Montreal zdobył ponownie mistrzostwo w sezonie 1943-1944 przegrywając tylko pięć meczów w sezonie zasadniczym. Richard udowodnił, że nie jest "mały, słabowity i zbyt kruchy jak na warunki NHL", jak powiedział o nim menadżer Tommy Gorman po sezonie 1942-1943. Richard był, tak samo jak Morenz, znakomitym strzelcem i gracze grającym bardzo ostro. Richard został pierwszym graczem w historii NHL, który zobył w karierze 1000 minut karnych.

W sezonie 1944-45 Richard przeszedł do historii ligi NHL jako pierwszy gracz, który w sezonie zasadniczym zdobył 50 bramek. Pomimo tego Canadiens przegrali w półfinale play-off z Toronto Maple Leafs. Rok później Montreal zdobył po raz szósty Puchar Stanleya. Pomiomo tego, że w sezonie 1946-1947 Rocket Richard zdobył Hart Memorial Trophy i został uznany za MVP ligi NHL Montreal przegrał w finale ligi z odwiecznym rywalem Toronto.

W 1957, bracia Tom i Hartland Molson kupili druzynę. Lata pięćdziesiąte były dekadą pełną sukcesów dla Montrealu, a przez wielu drużyna z tego okresu uważana jest za najlepszą w historii NHL. Pomiędzy sezonami 1950-1951 i 1959-1960 canadiens dochodzili corocznie do finału NHL, wygrywając go sześciokrotnie (w tym rekordowo pięć razy z rzędu, pomiędzy 1955-1956 i 1959-1960). Toe Blake zastapił Irvina na stanowisku trenera w 1955 i wprowadził do ligi wielu świetnych graczy jak Jean Beliveau, Dickie "Digger" Moore, Doug Harvey, Bernie "Boom Boom" Geoffrion, bramkarz Jacques Plante, (który jako pierwszy nosił maskę w meczu. Miało to miejsce 1 listopada 1959 w meczu przeciwko New York Rangers).

Mieszkańcy Montrealu zakochali się w tym okresie w drużynie Canadiens. 13 marca 1955 w czasie sezonu 1954-1955 Richard został zawieszony do końca sezonu za obrażenie oficiela po meczu z Boston Bruins. Mieszkańcy Montrealu wyszli na ulicę 17 marca 1955 w czasie meczu decydującego o mistrzostwie z Detroit Red Wings, powodując zniszczenia liczone w milionach dolarów. Canadiens musieli poddać mecz i przegrać finał z Detroit. W 1956 klub utworzył klub patronacki w Peterborough, który obecnie nosi nazwę Peterborough Petes i gra w lidze Ontario Hockey League.

Pomimo tego, że Richard zakończył karierę w 1960, Canadiens mogli wygrać po raz szósty z rzędu lecz zostali wyeliminowani w półfinale play-off przez Chicago Blackhawks, które zdobyło puchar w tym sezonie dzięki znakomitemu skrzydłowemu Bobbiemu Hullowi. Canadiens odpadali następnie we wczesnych fazach play-off dopóki nie zdobyli ponownie pucharu w sezonie 1964-1965 (kiedy debiutował w drużynie Yvan Cournoyer) i powtórzyli to osiągnięcie rok później.

[edytuj] 1967-86: Era rozrostu

Rok 1967 był bardzo ważny dla Kanady, a w szczególności dla Montrealu. W roku tym Montreal gościł wystawę EXPO, a hokeiści Canadiens obiecali zdobyć Puchar Stanleya. W finale spotkali się z Toronto. Montreal był faworytem tego pojedynku, szczególnie iż w bramce Toronto stało dwóch ponad 30 letnich bramkarzy Terry Sawchuk i Johnny Bower. Jednakże Maple Leafs wygrali i zamiast cieszyć się z pucharu musieli oglądać paradę w Toronto.

Od tego czasu Toronto już nigdy nie awansowało do finału, a od czasu rozrostu ligi w sezonie 1967-1968 Montreal dwukrotnie pokonał St. Louis Blues w finałach rozgrywek. Canadiens nie awansowali do play-off w sezonie 1969-1970 w ostatnim dniu regularnego sezonu. Przed ostatnią kolejką Canadiens mieli dwa punkty przewagi nad New York Rangers i większą liczbę strzelonych goli 242 do 237. Jako pierwsi w ostatniej kolejce grali Rangers. Mecz przeciwko Detroit Red Wings Rangers wygrali 9-5 co doprowadziło do prowadzie z Montrealem w strzelonych bramkach 246 do 242. W ostatnim swoim meczu Canadiens, aby awansować do play-off musieli strzelić 5 lub więcej bramek. W meczu przeciwko Chicago trener Montrealu Claude Ruel wycofał bramkarza osiem minut przed końcem spotkania kiedy to Chicago prowadziło 5-2. Chicago strzeliło 5 kolejnych bramek, natomiast Montrealowi nie udało się strzelić już żadnej bramki. Ponieważ Toronto także nie awansowało do play-off sezon ten był jedynym w historii NHL kiedy to w rozgrywkach play-off nie było żadnego klubu z Kanady.

Montreal szybko wrócił do wygrywania zdobywając Puchar w sezonie 1970-1971 pokonując w finale Chicago. W sezonie tym w bramce Canadiens debiutował Ken Dryden osiągając znakomity wynik tylko 2 puszczonych bramek na mecz. W sezonie 1930-1974 Canadiens przegrali w pierwszej rundzie play-off z Rangersami. Rok później Montreal zdobył mistrzostwo dywizji (pierwsze z ośmiu z rzędu), lecz przegrał w półfinale play-off z Buffalo Sabres. Po sezonie karierę zakończył Henri Richard kończąc serię 33 sezonów pod rząd kiedy to w składzie Canadiens znajdował się Richard.

W sezonie 1975-1976, pod wodzą trenera Scottiego Bowmana, Montreal ponownie zdobył Puchar pokonując w finale Philadelphia Flyers niwecząc nadzieję Philadelphi na trzeci triumf z rzędu. Liderem drużyny był Guy Lafleur, który zdobył ponad 50 bramek i miał ponad 100 punktów w sezonie. Ważnymi zawodnikami byli także Pete Mahovlich, Steve Shutt, Serge Savard, Guy Lapointe i Larry Robinson. W sezonie 1976-1977 Canadiens ustanowiło rekord przegrywając tylko 8 meczów w sezonie regularnym, który składał się z ponad 80 meczów. Canadiens zdobyli Puchar Stanleya trzy razy z rzędu w końcówce lat siedemdziesiątych. Bowman odszedł z zdrużyny po cztertym zwycięstwie z rzędu.

Canadiens prawie uniemożliwili na podpisanie umowy pomiędzy NHL i WHA, na mocy której cztery drużyny WHA - Hartford Whalers (obecnie Carolina Hurricanes), Edmonton Oilers, Quebec Nordiques (obecnie Colorado Avalanche) i Winnipeg Jets (obecnie Phoenix Coyotes) - miały dołaczyć do NHL. Canadiens, razem z dwoma innymi druzynami z Kanady (Toronto i Vancouver Canucks) nie chcieli dzielić się prawami telewizyjnymi z nowymi drużynami. Jednakże kiedy plotka wyszła na jaw, mieszkańcy z miast drużyn kandydatów zagrozili bojkotem produktów sponsorów Montrealu. Sytuacja ta doprowadziła do tego iż Canadiens zgodzili się na powiększenie ligi.

Większośc gwiazd Canadiens zakończyło lub zostało sprzedanych we wczesnych latach osiemdziesiątych (największe straty to Bob Gainey, Robinson i Lafleur). Jednakże udało im się pozyskać szwedzką gwiazdę Matsa Naslunda i Guy Carbonneau. W sezonie 1985-1986 jeszcze raz mieli najlepszego bramkarza w lidze Patricka Roya i znakomitego zawodnika Chrisa Cheliosa. Zawodnicy ci pomogli zdobyć jedyny puchar w tej dekadzie pokonując w finale Calgary Flames.

[edytuj] 1986-teraz

Montreal Canadiens zdobyli 24, a zarazem ostatni, Puchar Stanleya w sezonie 1992-1993 wygrywając w finale z Los Angeles Kings. W tych play-offach Canadiens ustanowili rekord NHL w rozegranych dogrywek z rządu (rekord ten wynosi 10 meczów). Wyrównali także rekord NHL w liczbie wygranych meczów pod rząd w play-offach wygrywając 11 meczów pod rząd (współrekordzistami są Pittsburgh Penguins i Chicago Blackhawks).

W sezonie 1994-1995 Canadiens nie awansowali do play-offów po raz pierwszy od 25 lat i po raz trzeci od 54 lat. W grudniu 1994 kiedy Montreal przegrał u siebie z Detroit Red Wings 11-1. Ówczesny trener zespołu Mario Tremblay postanowił wycofać z bramki Patricka Roy kiedy ten stracił dziewięc bramek, pomimo tego iż bramkarz prosił go aby tego nie robił. Po tym jak Roy został wycofany z bramki podszedł do właściciela drużyny Ronalda Coreya i powiedział "To był mój ostatni mecz w barwach Montreal Canadiens". Został sprzedany do późniejszych zdobywców Pucharu Stanleya Colorado Avalanche razem z Mike Keane w zamian za Jocelyn Thibault, Andrei Kovalenko i Martin Rucinsky.

11 marca, 1996 Canadiens pokonali Dallas Stars 4-1 w ostatnim meczu rozegranym w hali Montreal Forum. Ostatnią bramkę strzelił Andrei Kovalenko. Dallas zostali wybrani na przeciwnika w ostatnim meczu w tej hali, ponieważ ich kapitan Guy Carbonneau i menadżer Bob Gainey byli byłymi capitanami Montrealu. Po meczu odbyła się ceremonia zamknięcia, w której brali udział wszyscy żyjący trenerzy Canadiens nosząc bluzy z datami kiedy byli kapitanami. Kapitanowi przekazywali sobie pochodnię od najstarszego do najmłodszego: Butch Bouchard do Maurice Richard do Jean Beliveau do Henri Richard do Yvan Cournoyer do Serge Savard do Gainey do Carbonneau do Pierre Turgeon – aktualnego w tym okresie kapitana (trójka żyjących kapitanów nie mogła wziąć udziału w tej imprezie, ponieważ byli aktywnymi graczami innych drużyn. Byli to [[[Mike Keane]] z Avalanche, Kirk Muller z New York Islanders i Chris Chelios z Chicago Blackhawks).

Drużyna przeniosła się do nowej hali Molson Centre (od sezonu [[NHL (2003-2004)|2003-2004 Bell Centre) wygrywając w pierwszym meczu z New York Rangers 4-2. Jednakże Canadiens nie awansowali do play-offów przez trzy kolejne sezony od 1998-1999 do 2000-2001. W efekcie tych wyników pojawiły się plotki na temat przenosin drużyny do innego miasta, wszczególności kiedy jedynym zainteresowanym kupnem drużyny był amerykański inwestor George N. Gillett Jr.. Kiedy nie zgłosił się żaden inwestor z Kanady władze NHL zgodziły się aby Gillet kupił drużynę, ale obiecał że nie przeniesie drużyny z Montrealu do 2021.

Jesienią 2001 ogłoszono, że Saku Koivu, który był w drużynie od sezonu 1995-1996,ma rak i opuści drużynę do końca sezonu, jednakże powrócił do gry i zdobył Bill Masterton Memorial Trophy. Dzięki jego grze, a także zaskakującą dobrą postawą bramkarza Jose Theodore, który zdobył Roger Crozier Saving Grace Award, Hart Trophy i Vezina Trophy w tym sezonie, Montreal awansował w sezonie 2001-2002 do play-off z ostatniego miejsca. Pokonali Boston Bruins w pierwszej rundzie, ale odpadli w następnej po porażce z Carolina Hurricanes.

22 listopada, 2003 Canadiens brali udział w pierwszym meczu w historii NHL na otwartym stadionie. Montreal wygrał z Edmonton Oilers 4-3, kiedy na trybunach znajdowało się ponad 55,000 kibiców, co jest rekordem NHL. Canadiens zajęli 7 miejsce w sezonie regularnym i awansowali do play-off. W pierwszej rundzie zmierzyli się, rekordowo po 30, z Boston Bruins. Przegrywali już w serii 3-1, ale udało im się powrócić wygrywając resztę spotkań i awansując do następnej rundy. W następnej rundzie Montreal łatwo przegrał z późniejszym zdobywcą Pucharu Stanleya Tampa Bay Lightning.

13 stycznia, 2006 Claude Julien został zwolniony z funkcji trenera, a zastąpił go menadżer Bob Gainey. Póżniej w tym sezonie podstawowy bramkarz Jose Theodore został sprzedany do Colorado Avalanche w zamian za David Aebischer. Canadiens ledwo awansowali do play-off, gdzie przegrali z póxniejszymi mistrzami Carolina Hurricanes.

W sezonie 2006-2007 Guy Carbonneau został nowym trenerem drużyny.

[edytuj] Najlepiej punktujący zawodnicy

Legenda: Pos = Pozycja; GP = Liczba meczów; G = Bramki; A = Asysty; Pts = Punkty; P/G = Punkty na mecz

Updated at completion of 2006–2007 season

Player	Pos	GP	G	A	Pts	P/G
Guy Lafleur	RW	961	518	728	1246	1.30
Jean Beliveau	C	1125	507	712	1219	1.08
Henri Richard	C	1256	358	688	1046	.83
Maurice Richard	RW	978	544	421	965	.99
Larry Robinson	D	1202	197	686	883	.73
Yvan Cournoyer	RW	968	428	435	863	.89
Jacques Lemaire	C	853	366	469	835	.98
Steve Shutt	LW	871	408	368	776	.89
Bernie Geoffrion	RW	766	371	388	759	.99
Elmer Lach	C	664	215	408	623	.94

[edytuj] Indywidualne rekordy

[edytuj] W karierze

• Najwięcej sezonów: Henri Richard, 20
• Najwięcej meczów: Henri Richard, 1256
• Najwięcej bramek: Maurice Richard, 544
• Najwięcej asyst: Guy Lafleur, 728
• Najwięcej punktów: Guy Lafleur, 1246 (518G, 728A)
• Najwięcej minut karnych: Chris Nilan, 2248
• Najwięcej shutotów: George Hainsworth, 75
• Najwięcej meczów rozegranych pod rząd: Doug Jarvis, 560
• Najwięcej Pucharów Stanleya: Henri Richard, 11

[edytuj] W sezonie

• Najwięcej bramek: Steve Shutt & Guy Lafleur, 60 (1976-77; 1977-78)
• Najwięcej bramek w przewadze: Yvan Cournoyer, 20 (1966-67)
• Najwięcej asyst: Pete Mahovlich, 82 (1974-75)
• Najwięcej punktów: Guy Lafleur, 136 (1976-77)
• Najwięcej minut karnych: Chris Nilan, 358 (1984-85)
• Najwięcej punktów, obrońca: Larry Robinson, 85 (1976-77)
• Najwięcej punktów, debiutant: Mats Naslund; Kjell Dahlin, 71 (1982-83; 1985-86)
• Najwięcej zwycięstw: Jacques Plante; Ken Dryden, 42 (1955-56 & 1961-62; 1975-76)
• Najwięcej shutoutów: George Hainsworth, 22 (1928-29)
• Najwięcej bramek, obrońca: Guy Lapointe, 28 (1974-75)

[edytuj] Aktualny skład

Stan na 19 kwietnia, 2008

Bramkarze
#		Zawodnik	Uchwyt	Debiutował	Miejsce urodzenia
31		Carey Price	L	2005	Vancouver, Kanada
41		Jaroslav Halak	L	2003	Bratysława, Słowacja

Obrońcy
#		Zawodnik	Uchwyt	Debiutował	Miejsce urodzenia
3		Ryan O'Byrne	P	2003	Victoria, Kanada
8		Mike Komisarek	P	2001	West Islip, USA
25		Mathieu Dandenault	P	2005	Sherbrooke, Kanada
26		Josh Gorges	L	2007	Kelowna, Kanada
32		Mark Streit	L	2004	Englisberg, Szwajcaria
44		Roman Hamrlik	L	2007	Zlín, Czechy
51		Francis Bouillon	L	2002	New York, USA
71		Patrice Brisebois	P	2007	Montreal, Kanada
79		Andrei Markov	L	1998	Voskresensk, Rosja

Napastnicy
#		Zawodnik	Pozycja	Uchwyt	Debiutował	Miejsce urodzenia
6		Tom Kostopoulos	RW	P	2007	Mississauga, Kanada
11		Saku Koivu – C	C	L	1993	Turku, Finlandia
14		Tomas Plekanec	C	L	2001	Kladno, Czechy
20		Bryan Smolinski	C	P	2007	Toledo, USA
21		Christopher Higgins – A	C	L	2002	Smithtown, USA
22		Steve Begin	LW	L	2003	Trois-Rivières, Kanada
27		Alexei Kovalev – A	RW	L	2004	Tolyatti, Rosja
40		Maxim Lapierre	C	P	2003	Saint-Léonard, Kanada
46		Andrei Kostitsyn	LW	L	2003	Navapolatsk, Białoruś
54		Mikhail Grabovski	C	L	2004	Potsdam, Niemcy
70		Gregory Stewart	LW	L	2004	Kitchener, Kanada
73		Michael Ryder	RW	P	1998	Bonavista, Kanada
74		Sergei Kostitsyn	LW	L	2005	Navapolatsk, Białoruś..
84		Guillaume Latendresse	RW	L	2005	Sainte-Catherine, Kanada

[edytuj] Liderzy

[edytuj] Kapitanowie

[edytuj] Trenerzy

[edytuj] Galeria Sław

Galeria Sław Montreal Canadiens
Zawodnik	Narodwość	Pozycja	Wprowadzony	Zawodnik	Narodwość	Pozycja	Wprowadzony	Zawodnik	Narodwość	Pozycja	Wprowadzony
Howie Morenz		C	1945	Bill Durnan		G	1964	Yvan Cournoyer		RW	1982
Georges Vezina		G	1945	Hector "Toe" Blake		LW	1966	Ken Dryden		G	1983
Aurel Joliat		LW	1947	Ken Reardon		D	1966	Jacques Lemaire		C	1984
Newsy Lalonde		C	1950	Emile Bouchard		D	1966	Bert Olmstead		RW	1985
Joe Malone		C	1950	Elmer Lach		C	1966	Serge Savard		D	1986
Sprague Cleghorn		D	1958	Tom Johnson		D	1970	Jacques Laperriere		D	1987
Herb Gardiner		LW	1958	Jean Beliveau		C	1972	Guy Lafleur		RW	1988
Sylvio Mantha		D	1960	Bernard "Boom Boom" Geoffrion		RW	1972	Bud O'Connor		RW	1988
Maurice "Rocket" Richard		RW	1961	Doug Harvey		D	1973	Bob Gainey		LW	1992
Joe Hall		D	1961	Dickie Moore		LW	1974	Guy Lapointe		D	1993
George Hainsworth		G	1961	Jacques Plante		G	1978	Steve Shutt		LW	1993
Jack Laviolette		D	1962	Henri "Pocket Rocket" Richard		C	1979	Larry Robinson		D	1995
Didier Pitre		D	1962	Lorne "Gump" Worsley		G	1980	Patrick Roy		G	2006
Albert "Babe" Siebert		LW	1964	Frank Mahovlich		LW	1981	Dick Duff		LW	2006

[edytuj] Zastrzeżone numery

Montreal Canadiens zastrzegło 13 numerów dla 14 graczy najwięce3j spośród klubów NHL, i czwarty pod tym względem ze wszystkich klubów zawodowych w połnocnej Ameryce. Wszyscy uchonorowani urodzili się w Kanadzie.

Zastrzeżone numery Montreal Canadiens
Numer	Zawodnik	Data zastrzeżenia	Numer	Zawodnik	Data zastrzeżenia
1	Jacques Plante	7 października, 1975	12	Dickie Moore	12 listopada, 2005
2	Doug Harvey	26 października, 1985	12	Yvan Cournoyer	12 listopada, 2005
4	Jean Beliveau	9 października, 1971	16	Henri Richard	10 grudnia, 1975
5	Bernard Geoffrion	11 marca, 2006	18	Serge Savard	18 listopada, 2006
7	Howie Morenz	2 listopada, 1937	19	Larry Robinson	19 listopada, 2007
9	Maurice Richard	6 października, 1960	23	Bob Gainey	23 lutego, 2008
10	Guy Lafleur	16 lutego, 1985	29	Ken Dryden	29 stycznia, 2007

[edytuj] Linki

• Oficjalna strona