Telefon komórkowy
Z Wikipedii
Telefon komórkowy (telefonia komórkowa) – rodzaj aparatu telefonicznego, zazwyczaj przenośnego, komunikującego się z siecią przy użyciu fal radiowych (zasadniczo w zakresie mikrofalowym). W technologii sieci komórkowych słowo "komórka" oznacza obszar zasięgu pojedynczej stacji przekaźnikowej - obsługa telefonu jest automatycznie przekazywana z jednej "komórki" do następnej w trakcie przemieszczania się osoby używającej telefonu komórkowego. Jest rozwinięciem lekkiego, ręcznego radiotelefonu.
Obecnie absolutna większość telefonów komórkowych działa w systemach cyfrowych (np. GSM, DCS, PCS, UMTS). W starszych rozwiązaniach mieliśmy do czynienia z sieciami analogowymi (NMT).
Spis treści |
[edytuj] Historia
- W 1956 roku firma Ericsson wprowadziła pierwszy telefon bezprzewodowy o wadze 40 kg i wielkości walizki. Gabaryty komórki szły na równi z ceną, która równała się wartości samochodu dobrej marki.
- 3 kwietnia 1973, Motorola przedstawiła w Nowym Jorku stworzony przez Martina Coopera pierwszy telefon komórkowy DynaTAC (DYNamic Adaptive Total Area Coverage).[1]
- 16 września 1975 Motorola otrzymała patent o numerze 3 906 166 na rozwiązanie nazwane "Radio telephone system".[1]
- 21 sierpnia 1983 pierwszy komercyjny telefon komórkowy (DynaTAC 8000X) został dopuszczony do sprzedaży przez Federalną Komisję Łączności (FCC).[2]
[edytuj] Możliwości telefonów komórkowych
Współczesny telefon komórkowy, oprócz realizowania podstawowej funkcji prowadzenia rozmowy, z reguły wyposażony jest w wiele dodatkowych opcji, które m.in.:
- wykorzystują właściwości sieci (np. krótkie wiadomości tekstowe (SMS) lub ich rozwinięcia takie jak EMS, MMS, cyfrowa transmisja danych)
- opierają się na dodatkowym oprogramowaniu np. budzik, notes, organizer, kalkulator
- posiadają dodatkowe, wbudowane urządzenia np. dyktafon, odtwarzacz MP3, GPS, kamera czy aparat fotograficzny (aparaty pracujące w technologii 3G oferują możliwość prowadzenia wideokonferencji)
- łączą się z internetem
[edytuj] Warstwy oprogramowania
W telefonie komórkowym najczęściej istnieją 3 warstwy oprogramowania.
[edytuj] System operacyjny
Telefony pracują pod kontrolą systemu operacyjnego, np. Symbian, Linux, Microsoft Windows Mobile, Nucleus, REX, OSE.
System operacyjny odpowiedzialny jest za zarządzanie pamięcią, wątkami, komunikację z warstwą hardware'ową
[edytuj] Platforma
Na systemie operacyjnym zazwyczaj działa platforma która ułatwia szybkie tworzenie oprogramowania na telefony i posiada wiele podstawowych funkcji telefonu. Są to np
- Series 60 (firmy Nokia; dostosowana do systemu operacyjnego Symbian),
- UIQ (firmy UIQ; dostosowana do systemu operacyjnego Symbian),
- APOXI (firmy Infineon; umożliwia stosowanie wielu systemów operacyjnych),
- BREW (firmy Qualcomm; dla systemu operacyjnego REX),
- Android (otwarta platforma stworzona pod przewodnictwem Google; oparta na systemie operacyjnym Linux).
[edytuj] Software telefonu
Jest to warstwa tworzona przez producenta indywidualnie dla każdego telefonu i odróżniająca go od innych telefonów
[edytuj] Warstwa oprogramowania
Warstwa dodatkowych aplikacji które użytkownik może samodzielnie tworzyć, wgrywać oraz kasować
Dzięki możliwości wykorzystania języka programowania Java firmy Sun istnieje możliwość tworzenia aplikacji dla telefonów komórkowych. Dla telefonów nowszych generacji udostępniane są środowiska deweloperskie (np. dla systemów Symbian, Linux), które umożliwiają tworzenie aplikacji bezpośrednio na platformę systemową obsługującą dany telefon.
[edytuj] Budowa telefonu komórkowego
Ze względu na obudowę rozróżniamy telefony komórkowe jako:
- brick lub candybar (ang. cegła lub batonik) – standardowy telefon bez części ruchomych (Sony Ericsson K750i)
- clamshell – tzw. telefon z klapką np. (Sony Ericsson W300i)
- slider – telefon z częścią osuwaną (np. wyświetlacz może osuwać się na klawiaturę) np. (Nokia 5200)
Do telefonów stosuje się różnego rodzaju karty pamięci typu Flash EEPROM, m.in. Memory Stick, MultiMedia Card, Secure Digital Card.
Telefon o rozbudowanych funkcjach organizera i przeglądarki, zawierający arkusz kalkulacyjny itp. nazywany bywa "smartphone".
[edytuj] Sprzedaż telefonów na świecie
Według najnowszych badań rynku telekomunikacyjnego[3], największy udział w sprzedaży telefonów komórkowych posiada fińska Nokia - 33,4%, na drugim miejscu znajduje się Motorola - 22,1%. Kolejne pozycje zajmują firmy: Samsung, LG, Sony Ericsson oraz przejęta przez BenQ spółka Siemens. W sumie, pięciu pierwszych potentatów w produkcji sprzętu elektronicznego posiada ok. 80% udziałów w całym rynku światowym, na którym w roku 2005 sprzedano ponad 816,6 mln sztuk telefonów, a w 2 kwartale 2006 roku ok. 229 mln aparatów (przewidywana sprzedaż roczna, to 960 mln sztuk), czyli o 18 proc. więcej niż rok wcześniej.
[edytuj] Telefony komórkowe w Polsce
Jak wynika z przeprowadzonych w Polsce w 2006 roku badań[4], penetracja telefonii komórkowej - czyli stosunek aktywnych kart SIM do liczby mieszkańców, wynosi 96,27% (średnia w pozostałych krajach UE wynosiła w październiku 2006 roku 107,4%). Wśród osób w wieku od 13 do 19 lat odsetek posiadaczy wynosi 91%, natomiast w przedziale wiekowym 20-29 wynosi 95%. Według kryteriów mieszkaniowych, najwięcej posiadaczy jest wśród ludności średniej wielkości miast - 79%, a pod względem wykształcenia dominują osoby z wykształceniem wyższym - 86%. Procent osób posiadających więcej niż jeden telefon komórkowy pod koniec 2006 roku to ok. 11% użytkowników.
[edytuj] Zobacz też
- Philips, Panasonic, Ericsson, Sagem, Nokia.
- Zwyczaje: sygnał.
- Programy do komunikacji komórki z komputerem:
- polskie firmy telefonii komórkowej, telekomunikacja w Polsce.
[edytuj] Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 http://www.wirtualnemedia.pl/article/2288041_Telefon_komorkowy_ma_35_lat_-_foto.htm
- ↑ http://www.retrobrick.com/moto8000.html
- ↑ The Financial Times - Big names dominate in mobile phones
- ↑ Raport UKE o stanie rynku telekomunikacyjnego w 2006 roku
