Templo Mayor

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: rozróżnienie potwierdzonych faktów od teorii, stereotypów i domysłów. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Templo Mayor była najważniejszą budowlą sakralną Azteków, budowana etapami w XIV w. i XV w. Znajdowała się w centrum azteckiej stolicy Tenochtitlan (jej ruiny znajdują się do dziś w mieście Meksyk) i miała kształt piramidy schodkowej z dwoma świątyniami na szczycie. Świątynie te, wznoszące się na ok. 60 m ponad poziom placu u stóp piramidy, były poświęcone Huitzilopochtli (bogowi wojny i słońca) oraz Tlalocowi (bogowi deszczu i płodności). Hiszpanie po zdobyciu miasta w 1521 roku prawie całkowicie ją zniszczyli jako symbol pogańskiego kultu.

Podczas określonych świąt w azteckim kalendarzu (wbrew potocznym wyobrażeniom - nie codziennie) w Templo Mayor składano m.in. krwawe ofiary z ludzi w celu przebłagania bogów i zapewnienia pomyślności społeczeństwu Azteków. Kapłani wycinali ofiarom serca (jak obliczono wyrwanie serca mogło zajmować wprawnemu kapłanowi ok. 10 sekund), skrapiali posągi bogów krwią i wrzucali serce do kamiennej misy z kanalikami odprowadzającymi krew. Ciało wyrzucano na schody świątyni. Ofiarami byli najczęściej jeńcy wojenni, dlatego m.in. Aztekowie prowadzili liczne wojny (tzw. wojny kwietne) z innymi narodami dzisiejszego Meksyku.

W 1487 roku, z okazji ukończenia Templo Mayor, uśmiercono - według różnych źródeł od 3 do 84 tys. ofiar. Ze względu na znaną skłonność konkwistadorów do przesady oraz ograniczenia "techniczne" ceremonii (wielkość placu na szczycie świątyni, ograniczona liczba kapłanów i ofiar, czas potrzebny na każdą egzekucję, itp.) bardziej prawdopodobne wydają się szacunki bliższe dolnej granicy.

Kompleks świątynny Templo Mayor tworzyły też liczne mniejsze budynki, platformy i rampy otaczające główną piramidę. Wejście wiodące na szczyt piramidy głównej zdobione było tzw. tzompantli (w języku nahuatl prawdopodobnie "stojak", "pojemnik" lub "ściana czaszek") - rodzajem drewnianego rusztowania, na którym wystawiano czaszki uprzednio złożonych ofiar - jeńców, niewolników, przegranych w rytualnej grze w piłkę, a także osób dobrowolnie oddających swe życie bogom w ofierze za pomyślność państwa lub swoich bliskich.