Teofrast
Z Wikipedii
Teofrast z Eresos (gr. Θεόφραστος Theophrastos), (ok. 370-287 p.n.e.), grecki uczony i filozof. Uczeń i przyjaciel Arystotelesa, w latach 322- 287 p.n.e., jako jego następca, był scholarchą Likejonu w szkole perypatetyków. Był nauczycielem Demetriusza z Faleronu. W swoich badaniach Teofrast skupiał się na filozofii przyrody, a w związku z tym rozbudował metodę obserwacji i stosował ją w badaniach biologicznych, medycznych, meteorologicznych, jak również w rozważaniach charakterologicznych (w Charakterach przedstawił 30 portretów literackich przedstawiających typowe wady ludzkie) i etycznych. Pozostawił też prace z dziedziny m.in. filozofii, fizyki, mineralogii, historii, prawa i psychologii.
Dzięki głębokim studiom nad systematyką, morfologią, geografią i fizjologią roślin wniósł epokowy wkład do biologii – sformułował różnice między światem zwierzęcym i roślinnym, wprowadził podział świata roślinnego (utrzymany do XVI w.) na 4 grupy, opisał około 500 gatunków roślin, podał sposoby ich rozmnażania i ich użytkowanie w różnych dziedzinach życia, opisał pobudliwość roślin oraz wyodrębnił z budowy roślin: korzeń, łodygę i liście. Jest autorem najwybitniejszych starożytnych dzieł w dziedzinie botaniki, znanych w przekładach łacińskich: Historia plantarum (9 ksiąg) i De causis plantarum (6 ksiąg). Za swoje osiągnięcia zyskał miano ojca botaniki. Uważany jest też za prekursora ekologii i geografii roślin.
Badania Teofrasta w dziedzinie historii filozofii stały się podstawą późniejszej doksografii.
Rękopisy jego dzieł zaginęły w średniowieczu. Odnaleziono je ponownie w Konstantynopolu w XV w.
Z zachowanych pism Teofrasta w języku polskim wydano:
- Badania nad roślinami , księgi 1–9, 1961 r.
- Historia filozofii – poglądy filozofów przyrody, polski wybór Pisma filozoficzne i wybrane pisma przyrodnicze z dod. Charakterów, 1963 r.
- Charaktery, jw.
