Teoria nazw
Z Wikipedii
Teoria nazw - dział logiki formalnej, obejmujący logiczne schematy wnioskowania, w których występują zmienne nazwowe i funktory zdaniotwórcze od argumentów nazwowych; bada budowę nazw i strukturę prostych zdań zawierających nazwy.
W klasycznym ujęciu wyróżnia się cztery zdania kategoryczne:
- zdanie ogólno-twierdzące "Każde S jest P" (symbolicznie S a P), np. "Każdy człowiek jest istotą śmiertelną";
- zdanie ogólno-przeczące "Żadne S nie jest P" (S e P), np. "Żaden człowiek nie jest ptakiem";
- zdanie szczegółowo-twierdzące "Niektóre S są P" (S i P), np. "Niektórzy ludzie są mężczyznami";
- zdanie szczegółowo-przeczące "Niektóre S nie są P (S o P), np. "Niektórzy ludzie nie są Europejczykami".
Symboliczny zapis zdań kategorycznych ma źródło w odpowiednich słowach języka łacińskiego: subiectum (podmiot), praedicatum (orzecznik), affirmo (twierdzę), nego (przeczę).
[edytuj] Literatura
- Lewandowski Sławomir i in., Logika dla prawników, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2002.