Teoria perturbacji

Z Wikipedii

Ten artykuł opisuje teorię perturbacji jako ogólną matematyczną teorię. Aby zapoznać się z teorią perturbacji stosowaną w mechanice kwantowej zobacz Teoria perturbacji (mechanika kwantowa) .

Teoria perturbacji (nazywana też rachunkiem zaburzeń) jest zbiorem metod matematycznych, które są używane do znalezienia przybliżonego rozwiązania problemu, który nie może być rozwiązany w sposób ścisły, dostarczając bezpośrednie rozwiązanie problemu. Teoria perturbacji może być zastosowana do rozwiązania problemu, gdy można go przedstawić jako część dającą bezpośrednie rozwiązanie i stosunkowo mały człon zaburzający.

Teoria perturbacji dąży do przedstawienia rozwiązania danego problemu za pomocą szeregu potęgowego z niewielkim parametrem określającym odchylenie (zaburzenie) od dokładnie rozwiązywalnego problemu. Odchylenie to oznaczane jest często przez ε. Pierwszy człon tego szeregu jest rozwiązaniem rozwiązywalnego (niezaburzonego) problemu, podczas gdy dalsze człony szeregu opisują odchylenie od ściśle rozwiązywalnego problemu. Formalnie, dla opisania aproksymacji rozwiązania pełnego problemu A używany formuły:

w tym wyrażeniu, A₀ jest dokładnym rozwiązaniem problemu niezaburzonego (pozbawionego odchylenia, a jednocześnie dokładnie rozwiązywalnego), natomiast reprezentują kolejne człony opisujące zaburzenie. Dla małych wartości ε czynniki coraz wyższych rzędów stają się zaniedbywane.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z matematyką. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.