Teoria rekapitulacji
Z Wikipedii
Teoria rekapitulacji (zwana też prawem biogenetycznym) została sformułowana przez Ernsta Haeckela. Mówi ona, że rozwój organizmu w okresie zarodkowym odzwierciedla jego filogenezę (przebieg rozwoju rodowego). Ujawnia się to w ten sposób, że każdy organizm (szczególnie w okresie zarodkowym) nosi w sobie ślady przeszłości. Na przykład: w rozwoju zarodkowym człowieka pojawiają się ślady łuków skrzelowych, które później przekształcają się w kosteczki słuchowe: strzemiączko, kowadełko, młoteczek.
W rzeczywistości w trakcie rozwoju płodowego to nie historia filogenezy jest powtarzana, lecz ujawniają się cechy coraz niższych taksonów. W przykładzie człowieka są to cechy strunowców, jak dwuboczna symetria z układem nerwowym i główną osią szkieletu nad układem pokarmowym, połączenie układu oddechowego z pokarmowym, następnie cechy kręgowców, jak chrzęstnienie szkieletu, powstanie łuków skrzelowych itd. W ten sposób cechy powstałe w filogenezie wcześniej, wcześniej ujawniają się w ontogenezie.
Obecnie koncepcja ta ma status historyczny, ukazując pewne analogie między ontogenezą a filogenezą, nie będąc jednak teorią naukową według standardów nauk przyrodniczych, ani tym bardziej prawem naukowym. Co prawda analogie te przyczyniły się do rozwoju teorii ewolucji, mimo to samo "prawo" nie jest elementem współczesnego darwinizmu.
