Trałowce projektu 254
Z Wikipedii
| Trałowce projektu 254 | |
 |
|
| Opis typu | |
|---|---|
| Producent |  ZSRR |
| Użytkownicy |  Algieria Bułgaria Chiny Egipt Polska Syria ZSRR |
| Wprowadzenie do służby | 1949 |
| Zbudowane okręty | ok 200 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 550 t |
| Długość | 58 m |
| Szerokość | 8,5 m |
| Zanurzenie | 2,3 m |
| Napęd | 2 silniki wysokoprężne o mocy 1000 KM każdy napędzające jedną śrubę napędową |
| Prędkość | 14 węzłów |
| Załoga | 52 |
| Uzbrojenie | 2 działa kaliber 37 mm bomby głębinowe miny |
Trałowce projektu 254 – seria powojennych trałowców konstrukcji radzieckiej, pierwsze całkowicie powojenne jednostki, jakie weszły w skład sił przeciwminowych polskiej Marynarki Wojennej, określane jako typ T-61.
[edytuj] Historia
Prace nad nowym trałowcem bazowym rozpoczęły się w ZSRR w 1943. Po zakończeniu wojny zmieniono klasyfikację okrętów na trałowce morskie a zakres zadań powiększył się m.in. o określanie granic pół minowych i ich likwidację, torowanie przejśc w polach minowych, eskortowanie za trałami innych jednostek i stawianie min. W 1946 zatwierdzony został ostateczny projekt jednostek, a w 1947 został on do produkcji seryjnej. Pierwszą jednostką przekazaną do służby we Flocie Bałtyckiej był w 1949 był trałowiec "MT-49". Budowane były licencyjnie w Polsce w dwóch wariantach: projekt 254K i zmodernizowany w Polsce 254M. Trałowce projektu 254K wybudowano w ilości trzech sztuk, natomiast 254M w liczbie dziewięciu. Odbywało się to w latach 1955-1958. Okręty nosiły nazwy OORP Żubr, Tur, Łoś Bizon, Dzik, Bóbr, Rosomak. Delfin, Foka, Mors, Ryś, Żbik. Oprócz Polski okręty na licencji były także budowane w Chinach.
Okręty te miały być głównym ogniwem obrony przeciwminowej polskiej Marynarki Wojennej w związku z wycofywaniem pozostałych okrętów, przestarzałych i sfatygowanych działaniami wojennymi. Wyposażenie trałowe wszystkich typów składało się z różnorodnych trałów elektromagnetycznych, akustycznych i kontaktowych. Do poszukiwania obiektów podwodnych służyły stacje hydrolokacyjne burtowe i rufowe. Ich główne uzbrojenie stanowiły cztery działka przeciwlotnicze 37 mm, oprócz tego jednostki proj. 254K miały osiem karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm, a 254M cztery działka kalibru 25 mm i cztery wkmy 14,5 mm. Okręty te miały ponadto możliwość zwalczania okrętów podwodnych przy użyciu stacji hydrolokacyjnej i grawitacyjnych bomb głębinowych. Trałowce te miały 60 metrów długości, wyporność ok. 600 ton i prędkość maksymalną ok. 15 węzłów.
Wszystkie jednostki stacjonowały wpierw w Dywizjonach Trałowców na Helu, a następnie przeniesiono je do 12. Dywizjonu Trałowców Bazowych do Świnoujścia. Okręty te zostały wycofane w latach od 1987 do 1990. Wyjątkiem był ORP Tur przebudowany na okręt badawczy w 1978, który służył do 1991.
[edytuj] Wersje
- projekt 254 - podstawowa wersja produkcyjna
- projekt 254K - modernizacja wersji podstawowej wyposażona w nowy zestaw wyposażenia trałowego i stację radiolokacyjną
- projekt 254M - ulepszony zestaw trałów umożliwiający trałowanie min na większej głębokości
[edytuj] Bibliografia
- Robert Rochowicz, Trałowce projektu 254, MSiO nr 2/1998, ISSN1426-529X
