Traktaty laterańskie
Z Wikipedii
Traktaty laterańskie to grupa trzech traktatów wyodrębniających politycznie i terytorialnie państwo Watykan, uznające jego niezależność i niepodległość. Zostały podpisane 11 lutego 1929 przez papieskiego sekretarza stanu, kardynała Pietro Gasparii i Benito Mussoliniego. Mussolini zdawał sobie sprawę z siły i autorytetu papieża - Piusa XI, więc postanowił najpierw dogadać się z papieżem, by zyskać sobie jego przychylność. Powierzchnię Watykanu określono na 44 ha. Traktaty uznawały papieża za osobę świętą, zobowiązywały Włochów do płacenia trybutu na rzecz Watykanu. Osoby tam mieszkające zostały uznane za nietykalne.
Pierwszy akt prawny:
- porozumienie między Stolicą Apostolską, a rządem włoskim, stanowiące rozwiązanie tzw. kwestii rzymskiej (powstałej w wyniku zaboru Państwa Kościelnego w 1870 oraz odrzucenia przez Piusa IX tzw. ustawy gwarancyjnej Wiktora Emanuela II i uznania się papieża za więźnia Watykanu). W traktacie m.in. rząd włoski uznał religię katolicką za panującą w kraju, a papieża za suwerennego władcę wydzielonej części Rzymu, zwanej odtąd Państwem Miasta Watykan (wł. Stato della Città del Vaticano), które otrzymało równocześnie gwarancje eksterytorialności.
Drugi akt prawny:
- konkordat podpisany wraz z porozumieniem pierwszym, regulujący stosunki państwa i Kościoła we Włoszech.
Linki zewnętrzne:
